Ze hielden hem precies drie maanden en een dag vast in deze ruimte. Zelfs voor de uitgebreide gesprekken (of "just chats, my boy" zoals zij dat zelf noemden) hoefde hij de kamer niet verlaten. Elke dag, op een onvoorspelbaar moment, werd de deur geopend en een tafel en twee stoelen naar binnen gebracht. Hij werd gesommeerd het bed te verlaten en aan tafel te gaan zitten. Op de tafel stond altijd een grote mok latte machiato, de manier waarop hij koffie het liefst dronk. Bier was er nooit. Wel kreeg hij als hij gewenste antwoorden gaf iets te eten. Meestal brood met oude kaas. Soms een warme maaltijd. De stoel aan de andere kant van de tafel bleef meestal leeg. Slechts een enkele keer als een van de gespreksgenoten in een aimabele bui was, ging deze uiterst behoedzaam zitten, alsof hij toch bang was voor onverwacht geweld van de zijde van de tegen zijn zin hier vastgehouden gast.
Ze stelden hem vragen. Ze legden hem stellingen voor en uitspraken en vroegen om reacties. Zij confronteerden hem met uitgebreide en uiterst gedetailleerde informatie over hem, over zijn vriendin, over zijn gedachten en daden en handelingen op het internet. Ze wisten àlles van hem, vanaf het moment dat hij voor het eerst de computer in die kamer met de blauwachtige gloed was gaan zitten (eerlijk gezegd eigenlijk ook al vanaf het moment dat hij werd geconcipieerd, maar hoe ze dat nu weer wisten?) Ze konden zelfs tot in de kleinste details beschrijven hoe zij de Kamasutra in praktijk hadden proberen te brengen. Ondanks het feit dat hij zo lang mogelijk probeerde te zwijgen en niets nieuws meer probeerde prijs te geven, ontwikkelde hij toch een heimelijke, diepe bewondering voor zijn gesprekspartners. In zijn ogen waren dit gewèldige detectives, speurders van formáat, méesterspionnen ... totdat het langzaam maar onontkoombaar tot hem door begon te dringen dat alles wat ze van hem wisten hij zelf op internet had gedeeld - weliswaar soms experimenteel, afgeschermd en versleuteld, maar toch gedeeld.
Na tweeëneenhalve maand kwam het hoge woord eruit: terrorismeverdachte. Hoewel hij het woord absoluut niet kon plaatsen - je kon achter een laptop toch moeilijk jezelf als bom tot ontploffing brengen? - herkende hij de woorden en de begrippen die zijn gesprekspartner gebruikte en die hij als experiment over het internet had gevolgd. Het land waar zijn (ex-) vriendin vandaan kwam kreeg opeens een diepere betekenis. Evenals de woorden "democratie", "vrede", "handel" en "achtertuin". Het was volgens de ander heel goed mogelijk om vanachter een laptop een revolutie aan te sturen. Dat was precies waarvan ze hem van verdachten. Veel meer nog. Duisterder. Gewelddadiger. Voor alles hadden ze bewijs, ontleend aan zijn internetgedrag. Hij hoefde alleen nog maar te bekennen. Dat zou de zaak een stuk eenvoudiger maken en versnellen. Toen hij betoogde dat zijn internetavonturen slechts waren begonnen met een zoektocht naar de geheimen achter het begrip "Kundalini" om zijn liefdesleven nieuw leven in te blazen, werd hij allerminst geloofd.
Op de eerste dag van maart (tenminste hij vermoedde dat het die datum was; zonder internet wist je het nooit) bleken opeens zijn bewakers en ondervragers verdwenen. Uiteraard had hij dat in het begin niet door. Hij bleef uiterlijk uiterst kalm op bed liggen wachten op naderende voetstappen en een 'klik'. Hij kreeg steeds meer honger, maar weigerde toe te geven aan het onvoorspelbare patroon van de angst, dat zij naar alle waarschijnlijkheid op hem aan het uitproberen waren.
Pas toen zijn maag pijn begon te doen door gebrek aan voedzame inhoud stond hij op en begon te roepen, te bonken en met de deurklink te rammelen. De deur bleek open, de gang erachter leeg. In een zijkamertje vond hij de stapeltje vuile, lege pizzadozen, matras, een stoel, een tafel en een uiterst moderne maar totaal vergeten laptop. Een terloopse tik op de spatiebalk bracht het scherm tot zijn verbazing tot leven. Zo dom zouden ze toch niet zijn?
wordt vervolgd .... Mr Serendip
Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten