Hij loopt door een lange gang. Op een na zijn alle deuren gesloten. Het kan hem niets schelen. Hij is ook niet nieuwsgierig. Dit is de eerste dag na het afronden van zijn studie. Waarom zou je belangstelling hebben voor een paar afgesloten deuren, als de wereld voor hem open ligt, klaar om te worden veroverd? Met een brede grijns haast hij zich naar de uitgang, die normaliter alleen bedoeld is voor noodsituaties. Deze dag is de laatste dag van zijn aanwezigheid hier en de eerste dag van de rest van zijn leven; als dàt geen valide "noodsituatie" is!? Hij passeert de halfopen deur. Een blauwige gloed verlicht de kamer. Een zacht gebrom treft zijn oor. De verovering van de wereld wordt even geparkeerd. Hij duwt de deur open en loopt naar binnen.
Dit was de eerste keer dat hij een computer zag, beter gezegd een beeldscherm, dat de zichtbare verbinding vormde tussen het computerbrein elders in het gebouw (om precies te zijn enkele meters onder zijn voeten) en een nieuwsgierige buitenwereld. Onder het beeldscherm was een toetsenbord zichtbaar, ernaast een zwarte doos die je ponskaarten kon voeren. Wat hij zich later vooral zou herinneren waren de pulserend witte letters, die als de aftiteling van een film in een oneindige reeks over het scherm zouden glijden, zonder ook maar een enkele betekenis bloot te geven. Met open mond bleef hij staan staren. De wereld was vergeten. Hij was verkocht.
Als een van de eerste vrijwilligers, dus zonder dat beroep of studie hem daartoe dwong, nam hij plaats achter een computer en wist direct dat hij zijn plek had gevonden. Nu ging er echt een wereld voor hem open. Algol was de eerste niet-menselijke taal, die hij leerde, en die voor hem de geheimen op het beeldscherm ontsluierde. Hij ontdekte dat je op allerlei manieren met computers kon communiceren: draai- en drukknoppen, schuiven en schakelaars, ponsbanden en ponskaarten, toetsenborden en muizen. Jij stelde een vraag, de computer gaf antwoord. Vooral de kwaliteit van de vraag bepaalde de kwaliteit van het antwoord.
Na Algol volgden vele andere talen (vooral Fortran bracht hem veel plezier en kennis), totdat hij ontdekte dat je dergelijke machinetalen zonder meer kon overstijgen. Laat het programmeren maar over aan de nerds! Je kon in plaats van ingewikkelde commando's net zo goed pictogrammen aan-'klikken', die dezelfde of vergelijkbare opdrachten voor je uitvoerden. Sterker nog, je gebruikte gewoon je eigen mensentaal om vragen te stellen. Per omgaande kreeg je heldere antwoorden. Vooral toen er internet ontstond en grofweg alle computers en in de wereld met elkaar waren verbonden. Akkoord, er waren nog wel wat onduidelijkheden qua semantiek, communicatie, cultuur en betekenis. Een kniesoor die daar op lette! Onduidelijkheden betekenden dat er gewoon nog genoeg was te ontdekken - door mensen zoals hìj welteverstaan! Hij voelde zich een pionier, een ontdekker, een veroveraar.
Ze begonnen hem Mr Nerd te noemen, de mensen op het werk. Ze hadden de weg naar zijn kamer heel snel gevonden om al hun computer gerelateerde problemen door hem op te laten lossen. Hij hielp ze graag, al had hij liever gehad dat ze hem Mr Wizzkid hadden genoemd. Dat klonk hem veel sympathieker in de oren. Bovendien deed het meer recht aan wie hij was en wat hij kon. Toen ook zijn sociale omgeving in de ruimste betekenis van het woord hem op de onverwachtste momenten begon te benaderen voor raad en ondersteuning, had hij Mr Nerd reeds tot geuzennaam verheven. De mensen om hem heen noemde hij vertederd Digibeten. Hij vond hen zó 1981
Hij koesterde zich in de warmte van de aandacht van velen. Hij voelde zich zinvol en nuttig en superieur. Als klap op de vuurpijl bloeide uit een e-date met een buitenlandse raadzoekster een ware romance. Nu voelde hij zich ook nog geliefd. Via internet bleek het voor een Mr Nerd betrekkelijk eenvoudig een uitreisvisum, een inreisvisum plus een verblijfsvergunning te regelen.
Je zou kunnen zeggen, dat hij toetertijd, direct na zijn studie, de kans om de wereld te verkennen had laten lopen, maar inmiddels had de wereld in al haar verscheidenheid zich op een presenteerblaadje aan hèm aangeboden. Wat wilde je nog meer? Hij voelde zich gelukkig.
Op de eerste maandagochtend van de vakantie, zo rond kwart over negen, na een betrekkelijk rustig weekend, melde echter een zekere Mr Nosey zich. Hij herkende de ander aanvankelijk helemaal niet. Hij zat gewoon nog na te denken over waarom het afgelopen weekeinde zo rustig was geweest. Gewoonlijk kreeg hij nauwelijks de tijd om vrijdagsavonds thuis te komen, zich te ontspannen met een goed glas bier en de liefde met zijn vriendin te delen, voordat de eerste Digibeet zich meldde. Dat ging dan vervolgens het hele weekeinde zo door. De onderwerpen waarover hulp werd ingeroepen liepen uiteen van computercrashes, installatieproblemen, programmauitleg, internet en social media-gebruik tot concrete zoek- en verwerkopdrachten (van het vinden woorden, begrippen, voorwerpen, aankopen en het volledig plannen en regelen van een vakantie tot het beoordelen van onbegrijpelijke foutmeldingen, spam, virussen, trojan horses en andere kwaadaardige internetbedreigers plus niet te vergeten het adviseren omtrent de vele bestrijders van dat kwaad). Afgelopen vrijdagavond was de eerste keer geweest, dat ze ongestoord twee hoofdstukken van de Kamasutra hadden af kunnen werken (uiteraard op internet gevonden, via een zoekopdracht voor een middelbarescholier over de histo-geografische betekenis van een zekere Richard Francis Burton in de Oriënt). Zelfs zijn vriendin wist nahijgend van de fysieke inspanning nauwelijks meer een vraag over de lippen te krijgen. Met een tevreden glimlach viel ze in slaap. Lichtelijk van slag dronk hij nog een laatste biertje en ging naast haar liggen, de ogen in verwondering wijdopen gesperd. Toen hij wakker werd zag hij haar achter de computer zitten, vrolijk in gevecht met toetsenbord en muis.
Bij het eerste gerucht draaide zij zich om een fluisterde ze "Kundalini" als het toverwoord dat zij op internet zocht. "Hulp nodig?", fluisterde hij terug. Ze schudde het hoofd. Haar glimlach deed hem vergeten 'wat?' en 'hoe?' te vragen. Zodra ze, klaar met surfen, in de badkamer verdween, checkte hij haar zoekhistorie op internet en wist niets meer te zeggen.
Alsof haar Kundalini-zoektocht een nieuw tijdperk had ingeluid, bleef het gehele weekeinde de telefoon stil en de mailbox leeg. Een voorzichtige check toonde aan dat alle verbindingen en systemen naar behoren werkten. Vrienden en kennissen beantwoorden vriendelijk zijn oproep, maar wezen er tegelijkertijd op subtiele wijze op, dat ze redelijk druk hadden hun eigen computer en internet te bedienen. Ja zeker, helemaal zelfstandig en dankzij hem, Mr Nerd; als hij hen niet de weg had gewezen...
Samen lazen ze dat weekeinde nog een paar boeiende hoofdstukken. Zondagavond hadden ze genoeg gelezen voor een weekeinde. Op de bank, met elk een glas wijn in de handen besloten ze een tweede computer te aan te schaffen en tot die tijd de verlangde computertijd te roosteren.
wordt vervolgd ... Mr Nosey
Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten