Maandagochtend, van negen tot twaalf uur, had hij de computer voor zichzelf. Om veertien over negen had nog steeds niemand zijn hulp ingeroepen. Om kwart over negen (negen uur zestien minuten en achtenveertig seconden om precies te zijn) maakte een zekere Mr Nosey zijn virtuele aanwezigheid wereldkundig. Het beeldscherm flikkerde een paar keer zacht en schakelde moeiteloos een aantal keren over tussen diverse internetbrowsers om tenslotte tot rust te komen op een leeg scherm: alleen boven een rij handige pictogrammen, daaronder een url-balk inclusief voorkeursites, een nuttig pulldownmenu en onderaan de mogelijkheid een virtueel toetsenbord op te roepen. Een knipperende cursor nodigde hem onvermoeibaar uit tot actie.
De vraag was alleen: welke oproep tot welke actie? Green vraag, geen verzoek, geen noodkreet. Alleen dat lege scherm, die knipperende cursor. Opeens was hij zijn gevoel voor zinvolheid kwijt. Als iedereen zichzelf kon redden (grotendeels althans; hij kon zich niet voorstellen dat niemand zijn hulp meer zou inroepen zodra er iets achter scherm gebeurde dat je niet verwacht en helemaal niet gewenst had), welke toegevoegde waarde bleef er dan nog voor hem over?
Hij steunde zijn hoofd in beide handen en staarde naar het scherm. Wit schakelde een fractie van een seconde op zwart. Zijn spieren in nek en hals verstrakten. De cursor knipperde onverdroten voort. Gespannen wachtte hij op een herhaling. Ja, daar kwam het. Wit ... Zwart ... Wit ... Wel achthonderd milliseconden deze keer, schatte hij. Stroomvoorziening in orde? Stekker in het stopcontact? Alle connecties ingeplugd? Internet actief en verbonden? Daar! Daar was het weer! Wit ... Zwart ... Wit ... Weer zwart... Wit ... Nogmaals zwart ... Wit ... Elke keer langer... Ongeduldiger leek het wel. Alsof iets of iemand hem steeds nadrukkelijker een vette knipoog gaf. Kom eens in beweging, jij! We hebben niet de gehele dag de tijd. Om twaalf uur is je vriendin weer aan de beurt. Het werk komt niet vanzelf klaar!
Welk werk? Waarom moest eigenlijk computeractiviteit een primaire nut en zin hebben? Waarom moest altijd weer eerst de vraag worden gesteld voordat er door computer- of internet-antwoord kon worden gegeven? Waarom moest je internet enkel als middel tot een zinvol doel zien? Een virtueel bestaansrecht dat geworteld is in de vraag van mens en maatschappij? Kan internetten niet ook een doel op zich zijn? Surfen, browsen, spelen, zoeken, je zelf verrassen, altijd nieuwsgierig zijn en blijven, ontdekken, opnieuw ontdekken, vinden van nearlings en serendipiteiten, toch verder zoeken, tot het internetten per se zijn nut en doel heeft bewezen?
Hij knipoogde vriendelijk naar het beeldscherm en toetste triomfantelijk het woord "Kundalini" in, niet omdat hij aanvullende kennis omtrent het begrip nodig dacht te hebben, maar omdat hij het leuk dacht te zullen vinden om vrij associërend over het internet te surfen ... en je moest toch ergens beginnen? Een forse klap op de enter-toets en daarna begon een virtuele reis, waaraan toen de meeste jong ex-digibeten nog lang niet aan toe waren (enige jaren later zou hij, ver voor de muziek uit, het "e-woord" uitvinden evenals het begrip "lifehacking" en zo een verbinding tussen het individuele aangename een het maatschappelijk nuttige opnieuw zinvol en aanvaarbaar maken).
Nu echter op deze dag, rond twaalf uur, moest zijn vriendin, helemaal zoals ze reeds volledig had verwacht, hem bijna achter zijn computer vandaan sléuren! Afspraak wàs echter afspraak! Zij had ook wel wat uit te zoeken op het internet! Waar dacht hij helemaal mee bezig te zijn!? Alsof drie uren achtereen niet voldoende waren ... Was hij soms stiekem aan het chatten? En met wie dan wel? Waarover? Ruw opgeschrikt uit zijn zwerftocht keek hij zijn vriendin verwilderd aan. Chatten? Stiekem gedoe? Hoe vat je een oneindig virtueel avontuur in een paar welgekozen woorden samen?
"Nee!", zei hij. "No!" zei hij, nog helemaal vol van in het internet-steenkoolengels van de afgelopen uren. "No! Just had a talk and a walk with Mr Nosey!".
In de internet-uren die hem sinds die dag, in goed overleg, waren toegewezen, ging hij steeds vaker en uitgebreider op stap met Mr Nosey. "Kundalini" bleek daarbij in beginsel een intrigerend startwoord. Na de vondst van allerlei wijsheden uit Oost en West, die elkaar op het eerste gezicht aanvulden en ondersteunden, maar vervolgens elkaar toch fundamenteel meenden te moeten bestrijden, wees Mr Nosey hem door naar een ontelbaar aantal meer fysiek georiënteerde sites. Inspirerend, vond hij die. Stimulerend. Fantasie aanwakkerend. Aanzettend tot experimenteren. Vervlakkend na de drieduizendzevenhonderdvierentachtigste variatie op hetzelfde of op z'n minst vergelijkbare thema. Vervolgens liet hij zich enkel nog bij hoge nood verleiden tot een kort bezoek.
Nu aan zijn kortetermijnbehoefte was voldaan, ging de virtuele internetwereld pas echt voor hem leven. Hij visualiseerde het internet ook als een reële fysiek wereld, waarin je volledig vrij kon ronddwalen, eindeloos kon zwerven tot je ooit het einde van de wereld had gevonden, of in ieder geval zover rond had getrokken dat je weer op je beginpunt was beland. De internetwereld bleek vele malen groter dan de echte wereld. Hoeveel landen had je? 190? 192? Daarentegen hoeveel websites? Even Mr Nosey knows/doesn't know, isnt it? In ieder geval genoeg mogelijkheden om collega's, navolgers, beginnelingen en routiniers op de meest gekke plekken tegen te komen. Hier een virtuele High Five, daar een virtuele Low Five, een korte uitwisseling van vragen en antwoorden, een inhoudsloze chat, doorverwijzingen, bedreigingen, tips, liefdesverklaringen, verwoorde onderbuikgevoelens die je normaliter niet eens aan een schutting zou durven bekennen, hij kwam ze allemaal tegen. Toen internet mainstream was geworden en alles virtueel vindbaar werd wat gezocht kon worden, nam Mr Nosey afscheid met eenmalig drie lange knipogen. Wit ... Zwart ... Wit ... Zwart ... Wit ... Zwart ... Wit ... En dat vond hij zó 2001!
wordt vervolgd ... Mr Framing
Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten