Emaille van Groningen (9)

Dave neemt eerst de tijd om nog eens rustig beide borrelglaasjes vol te schenken; zonder te morsen uiteraard. Hij kijkt haar aan. De pispot is uit het niets weer bovenop haar grijze lokken verschenen. Waarom is hij hier gekomen? Hij weet het niet meer. Diepe rimpels doorgroeven zijn voorhoofd. Waarom? Waarom!? Het laatste wat hij zich kan herinneren is de aanwakkerende wind, toen hij via de sluis het kanaal overstak. Wist hij toen al, dat hij bij Emaille op bezoek zou gaan? Om te halen wat hij nodig heeft? Wat heeft hij dan nodig? Hij weet het niet. Hij neemt nog een forse teug. Jammer, het glaasje is leeg. Hij haalt zijn schouders op en kijkt Emaille met een schuin hoofd aan. Inschenken?
Emaille kijkt nors terug. Ze neemt nog een aantal stevige trekken van haar duim en laat dan de vuist los. Demonstratief slaat ze beide handen tegen elkaar schoon. Fijn stof vlucht alle kanten op.
"Iedereen, die hier komt, komt hier omdat ze iets van Emaille nodig hebben. Iedereen!", herhaalt ze nogmaals met nadruk. "Ook jij. Houd je maar niet van de domme. Ik heb je spelletje al lang doorzien. Eerst lekker drinken... Nou mooi niet. Om te beginnen: wat wil je. Dan: dankbaarheid. Daarna zien we wel weer verder."
Dave staart naar zijn lege handen. Zo bruut is hij nog nooit van zijn drinken beroofd. Hij voelt de woede in zijn maag samenballen. Wie denkt ze wel, dat ze is! Staat hij daar rustig in z'n eentje te genieten van... Hij weet het weer. Met een ruk gaat hij staan.
"Ik weet exact wat ik wil: ik wil mijn tas terug; en wel direct! Zo'n mooie zwarte tas. Van jute. Met van die leren hengsels er aan. Weet je wel, hoe lang ik die heb! Weet je wel, wat er allemaal in die tas zit. Mijn halve leven. Dankzij jou ben ik dat kwijt. Kwijt, hoor je! Kwijt!"
Dat laatste schreeuwt hij uit. Zo kwaad is hij. Hij laat zich niet zo maar... als de eerste de beste... Hoe kwader Dave wordt, hoe meer Emaille zich ontspant. Als hij begint te schreeuwen, glimlacht ze.
"Toe maar, jongen. Goed zo, jongen. Laat je maar gaan", moedigt ze hem aan. "Ik houd hier wel van. Hier zit een verhaal in. Ga maar door."
Dave is nu helemaal op temperatuur gekomen. Met een witheet, van woede vertrokken gelaat herhaalt hij schreeuwend alleen nog maar: Kwijt! Kwijt! Kwijt!. Hij zet zijn standpunt kracht bij door bij elke ‘kwijt' krachtig op het televisietoestel te slaan. De glimlach van Emaille is net zo snel verdwenen als hij is opgekomen.
"Pas op! Mijn tv kapot slaan! Hoe kan ik nu kijken, hé. Een oude vrouw een beetje van haar blik op de wereld veroveren. Laat dat! En snel!"
Dave zakt uitgeput terug op zijn krukje. Schuldbewust controleert hij het televisietoestel.
 "Sorry", bromt hij. "Hij is nog steeds kapot."
"Natuurlijk is-t-ie kapot.", sist Emaille.  "Dat weet ik ook wel. Wat moet ik met een werkende tv in dit stomme hol! Heb een beetje respect."
Als twee kemphanen, die niet goed de sterkte van de tegenpartij kunnen inschatten,  zitten ze nu tegenover elkaar. Met broeierige ogen staren beiden naar de vloer tussen hen in. Boven hen verliest langzaam maar zeker de storm zijn kracht. De muziek in de talloze lichtspleetjes verandert van volume, toon en kleur. Na een tijdje is vrijwel alleen nog de ademhaling van de beide mensen te horen. Ook deze komt tot rust.