Emaille van Groningen (3)

Hij krabbelt overeind. De rechterhand met de boodschappentas nog steeds diep in de zak van zijn jas gestoken. Volgens hem is de tijd gekomen om verder te gaan. Overal kom je zonderlingen tegen. Vandaag heeft hij zijn portie wel weer gehad. Weg is zijn stemming van algehele versmelting met de natuur. Hij werpt nog een laatste blik naar de overkant. Boomtoppen, wolken, wind en water... wat is de oerdans? Alles kreunt, steunt en beweegt om hem heen. Als je eens mee zou kunnen doen! Dan doet de wind opeens een geniepige aanval op zijn tas. Een wandelschoen glijdt weg in de door opspattend water nat geworden gras. Wild maaien zijn armen. De tas lijkt hem te ontglippen. Hij schreeuwt en dreigt de tas te volgen in de dans. De oude vrouw wijst hem op de subtiele verspringingen in het museumgebouw, terwijl zij met ijzeren kracht zijn pols grijpt.
"Zie je dat... Sta toch eens stil... Die onverwachte vormen... Luister dan toch...!"
Hij kan haar niet goed meer volgen. Zijn linkervoet zweeft boven het kanaalwater. Dikke schuimkoppen doordrenken zijn sokken en broekspijpen. Zijn tas is verloren. Op het moment dat de oude vrouw zijn pols grijpt, verliezen zijn vingers de controle over het handvat. Als een dronken vogel scheert de tas over het water, botst met kracht in een golf, springt op en wordt omhoog geblazen.
"Jonge lui hebben tegenwoordig geen respect meer voor kunst en cultuur."
Met een ruk heeft ze zijn oor naar haar mond toegetrokken.
"Krijg je de kans door een expert te worden voorgelicht, zit je een beetje met je voeten in het water te poedelen. Kom kerel, wees eens een beetje netjes. Ga zitten. Luister naar een wijze oude vrouw."
Hij kijkt langs haar heen naar zijn tas, waarvan het hengsel nu blijft haken achter een lantaarn op de museumbrug. Als zijn spullen er maar niet uitvallen. Als de wind de tas maar niet weer van de lamp van rukt. Als...
"Nee, je hebt gelijk." De vrouw schudt een paar maal fors zijn arm. Zijn oor wordt nu bijna tegen haar mond gedrukt. Hij kan nu horen dat ze elke harde klank  begeleidt door een zacht gesis.  "Helemaal gelijk! Dit perspectief is alleen goed voor toeristen. Moet je die brug zien. Ik was er op tegen. Helemaal op tegen. Wat moet je met een brug? Een brug nodigt uit tot oversteken. Wat betekent oversteken? Dichterbij komen! Waar dichterbij? Bij het museum? Zonde! Dit gebouw moet je bewonderen niet benaderen! Je moet diep onder de indruk raken, niet het betreden! Laten we naar huis gaan. Naar mijn tuintje. Daar tussen het groen, daar kun je pas echt van zijn nabijheid genieten."
Een paar extra rukken aan zijn handen zorgt er voor dat hij instemmend knikt. Twee tellen windstilte en de tas verliest het contact met de lantaarnpaal. Hij smoort een verwensing en wil naar de brug rennen.
"Nee, niet doen. Gevaarlijk! Zie je die golven dan niet!?"
De twee tellen windstilte is al weer ruimschoots voorbij. Razendsnel ronddraaiende winden slaan het water plat precies in het midden van het kanaal. Van daar uit vluchten golven alle kanten op. Beukend slaan ze op de oevers aan beide zijde en spoelen tot op het wegdek. Van schrik hapt hij naar adem. De laatste nog droge plekjes op zijn lichaam worden doorweekt door de grote druppelregens die de golven volgen. Ook de bruggen over het kanaal worden niet vergeten. De eerste golven slaan er al met kracht over heen.
"Wegwezen", fluistert hij.
"Welnee", verzekert zij. "Je moet alleen weten wat je wel en wat je niet moet doen."
"Dat weet ik!" schreeuwt hij en probeert zich los te rukken. Wat is dit voor idiote toestand!? Haar ijzeren greep wijkt geen millimeter.
"De jeugd van tegenwoordig. Niets kunnen ze meer zelf."
Onverstoorbaar klautert ze bij de wal naar beneden en  geeft hem een flinke zet tot hij in het bootje tussen beide spanen valt.
"U... Je bent toch niet... niet van plan..."
Zij geeft geen antwoord tot zij zelf in het wild dobberende bootje staat.
"Geloof mij, dit is de enige veilige manier. Kijk maar!"

Terug naar  Emaille van Groningen: inhoudsopgave