“Ga zitten”, stelde Gaston voor. “Willen jullie wat drinken?”
Verdraaid. Het kostte hem behoorlijk wat inspanning om deze twee zinnen zonder trillende stem uit te spreken en een warm gevoel in zijn nek niet te tonen in de vorm van een zich uitbreidende blos.
“Wij zijn eerst even cigaretten en zo gaan halen in een winkeltje verderop. Kenden we nog van vroeger”, deelde Vivian mee. Geen verontschuldiging. Slechts een kennisgeving. “Maar… twee koffie zwart, graag”.
Nora zei niets. Ze zat stil in de stoel tegen de muur en leek haar ogen te verbergen achter het donkere pony-haar. Gaston knipte met zijn vingers naar het meisje, dat hem zo straks geholpen had. Even later bracht de kelner twee zwarte koffie en een koffie verkeerd.
Aandachtig roerden ze alledrie in hun respectievelijke kopjes. Van onder zijn wenkbrauwen trachtte Gaston beide meisjes scherp te observeren.
Wie van hen beide zou….?
Recht tegenover hem: Vivian. Als de theorie klopte moest zij de dominante zijn. Ze stopte met koffie roeren. Ging rechtop op haar stoel zitten en stak een ciaret op. Circa vijfentwintig, schatte Gaston haar. Een regelmatig gezicht met een neus à la Barbra Streisand, twee bruine ogen, waarvan de felheid enigszins gedempt leek te worden door de kneine ronde bril, die hoog op de neusbrug rustte. Ze was gekleed in een oranje tuinbroek met daaronder een blouse van een iets donkere tint van dezelfde kleur. De bovenste twee knopen waren los, zodat haar zon- of zonnebank gebruinde huis zichtbaar was. De bovenrand van de tuinbroek riep zijn verder wandelende ogen een halt toe. Zijn ogen dwaalden weer terug omhoog…. Zou zij…? De sigaret brandde. Ze name een trek, keek hem aan, taxeerde.
Om gauw een houding te vinden deed Gaston een greep in zijn schoudertas en pakte het sigarettenpakje. Hij zou de enige niet zijn, die rookte. Tijdens het opsteken, hetgeen haast een rite leek, zoveel tijd besteedde hij eraan, keek hij naar de andere vrouw. Op de stoel rechts van Vivian, tegen de muur geleund: Nora. Zoals zij daar stil en lichtelijk voorover gebogen in haar koffiekopje roerde en staarde, was zij ongetwijfeld de ‘ondergeschikte’ partner in de relatie. Lang donkerbruin haar, dat losjes langs beide zijden van haar ronde, haast kinderlijke gezichtje neerhing en van voren in pony was geknipt. Deze pony-lok versluierde net haar ogen, die naar hij vermoedde, gelijk die van Vivian donkerbruin zouden zijn. Zij had dezelfde kleding aan als Vivian, alleen in donkerblauw. De blouse en tuinbroek verschilden nauwelijks in tint. Zou zij…? Als zijn indruk van hun traditioneel lijkende, vrijwel hetero-achtige verhouding juist was, dan moest zij…? Wilde hij dat? Voor de tweede maal in zeer korte tijd voelde hij een warm gevoel in zijn nek opkomen. Hij as hier niet om vrouwen op hun erotische waarde te schatten! Bah! Hij hopte dat K.I. een uitkomst kon bieden. Maar eigenlijk, wat hem nog meer intrigeerde dan wie van hen beiden en hoe dan wel – in alle technische details – was het waarom. Waarom hadden zij gereageerd op zijn advertentie? Waarom niet andersom? Waarom vroegen zij niet om een donorvader met als doel in een verder manvrije lesbische relatie een kind naar eigen inzichten groot te brengen in plaats van in te aan op het verzoek van een BOV-man om voor surrogaatmoedertje te spelen?
“Waarom?”
Vivian bleef hem taxerend opnemen. Nora zei niets en dronk haar koffie op. Vivian drukte haar sigaret uit en pakte haar kopje.
“Is dat nu al belangrijk? Eerst moeten we maar es overeenkomen of we willen, dat ….eh…jouw….voorstel ten uitvoer gebracht wordt. Dan kunnen we misschien nog eens over motieven en intenties praten. Misschien. Wie weet.”
“Ja, maar moeten we dan juist niet beslissen op grònd van onze motieven en intenties? Ik wil graag weten wat er negen maanden lang met …eh…mijn ongeboren kind gebeurd. En dat ik hem ook echt krijg daarna. Daar doe ik het om. Niet om de sex ofzo. Dan …eh…had ik wel…eh”.
“Heb ik dat gesuggereerd soms? Maar goed: Nora wil het pertinent een keer meegemaakt hebben zwanger te zijn. Zij, wij ambiëren volstrekt geen moederschap. Wij willen geen kinderen. Nora ook niet. Zij wil gewoon….nou ja…een keer zwanger zijn, al die veranderingen voelen die er dan in een vrouwenlichaam plaatsvinden. Ik ben er niet zo voor eigenlijk. Elke relatie bestaat echter toch uit geven en nemen, nietwaar?”
Gaston haalde onwillekeurig zijn schouders op. Hij was niet zozeer geïnteresseerd in de karakteristieken van een relatie, met name niet meer sinds de gedachte tot hem gekomen was.
Nora zweeg en stak een sigaret op.
Terug naar De Patriarch: inhoudsopgave
Geen opmerkingen:
Een reactie posten