De stationsrestauraties mochten dan landelijk bekend staan om hun goede service en de kwaliteit van het eten, sfeer had deze restauratie niet, vond hij. Een kunstig authentieke entourage werd gesuggereerd door de dikke, overheersend roodgekleurde tafelkleden, die hij eerder als vloerkleden zou gebruiken. Een kelner kwam nauwelijks in zijn buurt. Zijn vingerknippen, roepen en andere noodsignalen werden meermalen genegeerd. Hij kreeg zin om weg te lopen. Waarheen? Het centrum in? Een pilsje pakken? Een sherry? Naar huis? Of het perron oplopen? Blindelings een trein in stappen en gokken waar je terechtkwam.Gaston glimlachte. Hij had een afspraak. Hij kon niet weg. Bovendien kon hij zich niet overgeven aan het blinde lot. Hij kende de paar perrons te goed. Als hij met de ogen dicht nú de deur uit zou lopen, zou hij vlak voor het fluitsignaal van 15.17 uur in de trein naar G. kunnen stappen.
De restauratieruimte was vrijwel leeg. Alleen voor hem bij het raam dat uitkeek op het perron zat een keurige bourgeois-dame haar glaasje witte port te drinken. Aan de grote rafel links van hem zaten twee giebelende schoolmeisjes. Achter hem, aan de andere kant van de plantenbakken met plastic planten, in de restauratieafdeling zat een exclusieve dame, zo weggelopen uit de Cosmopolitan, te dineren: een hamburger met patat en appelmoes.
Gaston voelde zich verloren en verlangde naar het gecultiveerde oude-jongens-krentebrood van de driedeligepakken gedurende hun snelle zakenlunch of het stoere mannenpraat van een groep scholieren. Nu was hij een man alleen en als het mee of tegen zat over een half uurtje helemaal. Dan was het aantal vrouwen met twee toegenomen. Zijn ogen zochten steun bij de kelner, die echter in de keuken verdwenen bleek te zijn en vervangen door een vrouwspersoon van rond de twintig. Hij kreunde.
“Wat wenst U, meneer?”
“Een kop pepermuntthee … graag”.
Alweer een half uur zat hij te wachten. Dat halve uur was natuurlijk zijn eigen schuld. Hij kwam altijd ruimschoots op tijd bij een afspraak, vooral in het geval van een onbekende situatie. Het had zo z’n voordelen, vond hij, om de situatie eerst in ogenschouw te nemen en positie te kiezen alvorens de partner in de afspraak kwam opdraven. Partners uiteraard in dit geval. Hij was benieuwd hoe zij eruit zouden zien. Zou hij op het moment dat zij binnenkwamen direct aanvoelen welke van de twee de moeder zou orden van hun … nee … zíjn toekomstig kind. Men zegt, dat ook in een lesbische relatie er een soort ‘mannelijke’ dominante rol bestaat en een ‘vrouwelijke’ onderdanige rol. Hij wist het niet. Hij had tot nu toe geen ervaring met lesbische relaties. Vorige week had hij voor het eerst in zijn leven contact gehad met twee vrouwen, van wie hij wist, dat zij lesbiennes waren. Schriftelijk dan. Hun reactie op zijn advertentie was vrij imperatief gesteld. Nora en Vivian toonden belangstelling voor zijn streven. Een nader gesprek op neutraal terrein, zoals de stationsrestauratie, was nodig voor bespreking van de verdere details. De komende woensdagmiddag zouden zij aankomen met de trein van circa 14.15 uur uit de richting G., die dus omstreeks 15.05 uur zou aankomen in L.. Zij zouden te herkennen zijn aan een jute schoudertas met het postzakembleem der PTT erop. Elk van hen zou een exemplaar aan de schouder dragen. Het verdiende de aanbeveling, dat ook hij een dergelijke tas in zijn bezit zou hebben op het moment van de ontmoeting.
Gaston zocht in de grote jute schoudertas met het postzakembleem der PTT erop naar een pakje sigaretten. Eigenlijk baalde hij ervan, dat hij sinds het ontvangen van Nora en Vivian’s brief weer rookte. Hij was echter nerveus. De trein van 15.17 uur naar G. was reeds vertrokken. Nog een half uur wachten voor de volgende trein binnenliep. Misschien kwamen zij daaruit, hadden zij de afgesproken trein gemist. Ongeopend stopte hij het pakje weer terug. Hij wilde een goede indruk maken. Hij was geen man, die een sigaret nodig had om in een nerveuze situatie te kunnen overleven. Hij zuchtte en nipte aan zijn inmiddels gebrachte kop pepermuntthee.
Een gerucht achter hem, bij de centrumuitgang. Gaston keek over zijn schouder. Twee vrouwen kwamen binnen met elk over de rechterschouder een jute schoudertas met het postzakembleem der PTT. Dat waren ze dus.
Terug naar De Patriarch: inhoudsopgave
Geen opmerkingen:
Een reactie posten