Het voordeel van een nadeel

Kan het niet laten om in deze donkere dagen van december, als zowel het sinterklaasfeest als het kerstfeest ons aansporen om moreel goed te doen, toch ook een keertje een verhaal te publiceren met een duidelijk moraal. Gebaseerd op het Indiase verhaal "De Waterdrager" (met dank aan i-ken).

Het lastigste aan verhalen-met-een-moraal vind ik dat ze zo goed voorkauwen wat je moet denken, voelen en doen. Je kunt stoppen met zelf te denken, omdat het gewenste denken al keurig is voorgeschreven. Veel boeiender vind ik het om nieuwsgierig te zijn en nieuwsgierigheid bij de lezer op te wekken. Verhalen niet als bevestiging van van bestaande overtuigingen, maar juist veel meer als een goede manier om te schudden aan de boom van goed en kwaad. 

Bijvoorbeeld: Wat zou u, als u hoofdpersoon was in een verhaal, wat zou u dan denken, voelen, doen? Wat maakt dan dat u precies dat denkt, voelt, doet? 
Kunt u schakelen in perspectief en paradigma (= denkraam)? Gaat u nu anders denken, voelen, doen? Kortom, kunt u dansen als een held?

En dan toch nu een mooi verhaal met een duidelijke morele boodschap. Geen dilemma misschien. Wel een paradox wellicht: kan een nadeel een voordeel zijn? Wat vindt u? Reacties altijd welkom! Ik lees graag van u op blogspot.com, via email: marcel@keridwen.nl; via twitter:  @keridwen, via LinkedIn: Marcel van der Pol of via Facebook: Keridwen - Vergroot uw Denkraam.

Voor nu in ieder geval veel leesplezier!
Marcel van der Pol

Het voordeel van een nadeel

De waterdrager heeft een lange stok op zijn schouders. Aan elk uiteinde hangt een grote kruik. De  kruik vat is helemaal perfect, het andere is beschadigd. Her en daar zitten diverse barstjes, niet eens zo goed met het blote oog te zien, als niet gestaag druppels water langs het steeds van de kruik naar beneden zouden stromen.
Elke dag loopt hij naar de rivier, vult de kruiken en loopt gebukt onder het gewicht van de tot aan de rand gevulde kruiken terug naar het huis van zijn meester. Daar aangekomen blijkt elke keer weer, dat de ene kruik nog steeds vol is, terwijl de andere onderweg reeds meer dan de helft van zijn water heeft verloren

Uiteraard zoals dat altijd bij kruiken gaat, is de gave kruik heel trots op de door hem dagelijks geleverde prestatie. Hij is wat hij is. Hij beantwoordt volkomen aan het doel waarvoor hij is gemaakt. De andere, met barstjes ontsierde kruik daarentegen schaamt zich diep. Nog minder dan de helft van datgene waarvoor hij is voorbestemd kan hij waarmaken. Hij vindt het vreselijk elke dag opnieuw te moeten falen en de waterdrager en daarmee diens meester te moeten teleurstellen.


Als je je zó diep schaamt, dan komt er een dag, dat je denkt dat er niets anders voor je rest dan je te verontschuldigen voor het feit dat je bestaat.
"Het spijt mij", fluistert de kruik bijna onhoorbaar tegen de waterdrager. "Het enige wat ik al die tijd voor u (en hem!) heb kunnen betekenen is nauwelijks meer dan een kleine hoeveelheid water. Het lukt mij geen enkele keer om meer dan dat veilig mee te nemen van de rivier naar huis. Door mijn gebrek moet u bovendien extra hard werken om in evenwicht te blijven. Als ik echter evenals mijn broeder perfect zou zijn geweest....


De waterdrager buigt zich voorover en vult beide kruiken met rivierwater, zwijgend, alsof hij de gebarsten kruik niet heeft gehoord. Dan recht hij de rug en loopt in een soepele cadans naar huis. De kruik met de barstjes begint zachtjes vanuit opperste ellende te jammeren.
"Stil", maant de waterdrager. "Jammer niet zo. Kijk eens om je heen. Kun je dan helemaal niet meer genieten van de wereld om je heen? Kijk eens naar die prachtige bloemen langs de weg!"
De kruik is stil. Langs het pad ziet hij inderdaad hoe allerlei bloemen zich koesteren in de zon.  Nu hem erop wordt gewezen, merkt hij dat hij werkelijk onder de indruk begint te raken van hun wilde schoonheid. Hij begint zich terstond wat vrolijker te voelen.

Bij het huis aangekomen, is zijn vreugde echter helemaal weer verdwenen, alsof bij elke druppel water zijn recht op tevredenheid verder weg is gevloeid. Het enige wat overblijft is een halfvol bewijs van falen.

"Heb je gezien", onderbreekt de waterdrager zijn somber gepeins, "dat er alleen bloemen staan aan jouw kant van het pad en niet aan de kant van je broeder kruik?"
Met frisse tegenzin kijkt de gebarsten kruik terug. Ondanks zichzelf moet hij toegeven, dat ook het lot van bloemen ongelijk is verdeeld.
"Hoe zou dat komen?", vraagt de waterdrager.
De gebarsten kruik zwijgt en denkt heel diep na.