"Oh... eh... ik dacht... ik help mijzelf..."
"Maar dan hoef je nog niet in mijn beeld te staan. Ik zit hier, verdraaid-nog-aan-toe, tv te kijken!"
Dave slikt zijn commentaar in.
"Dorst!", weet hij alleen maar schor uit te brengen. De oude vrouw knikt bedachtzaam.
"Sorry, vergat even de gastvrijheid. Ga zitten." En als Dave voor haar doen te lang aarzelt: "Zitten!" Een harde autoritaire klank in haar stem. "Daar! Op dat krukje! Hier voor mij! Naast de tv!"
Dave gaat zitten en kijkt kaar de fles onder het hert. De oude vrouw glimlacht hem nu weer vriendelijk toe. Ze zit rechtop in de stoel. De glijders zwijgen.
"Eigenlijk heb je nu een lekker warme kop chocolademelk, anijsmelk, thee of koffie verdient. Je hebt zo hard gewerkt. Ook nog in zo'n storm. Je zou zelfs de heidenen niet in dit weer naar buiten sturen. Ja, je hebt dat echt verdiend. Iets warms. Iets lekkers. Iets opbeurend."
Ze zakt weer achterover. Haar rechterhand verdwijnt ergens tussen haar kleren.
"Maar ja, je weet hoe het tegenwoordig gaat. Geen gas. Geen elektriciteit. Geen koffie. Geen thee. Geen warme melk. Alles moet je tegenwoordig doen met apparaten. Je mag niet eens meer je eigen vuurtje stoken. Als ik... Als ik hier in mijn eigenste huis vuur ging maken, zou ik hier niet lang meer wonen. Vroeger... Ja vroeger... Heel vroeger..."
De glijders kraken weer. Haar rechterhand is weer te voorschijn gekomen; in de vorm van een vuist, de duim parmantig gestrekt. Met dromerige ogen kijkt ze langs hem heen. Met duim en wijsvinger van haar linkerhand stopt ze onzichtbare materialen boven in haar rechter vuist. De linker wijsvinger stampt het vervolgens aan. Dan knipt ze met haar vingers vlak boven de vuist, de rechterduim ze in de mond. Met een gelukzalige glimlach zakt ze nog verder onderuit in haar stoel en zuigt... en zuigt... en zuigt... en geniet.
"U zei iets over ‘drinken aanbieden'?" Dave zegt het luider dan de bedoeling was. Zij stem lijkt het hele hol te vullen. Zelfs de windmuziek zwijgt een moment. De oude vrouw schrikt op.
"Drinken? Drinken!? Heb je nog niets? Heb ik je nog niets aangeboden? Oei, oei, oei! Straks zeggen ze nog dat Emaille niet meer gastvrij is. Mijn jongen. Je verdient echt een warme chocolade..."
"Geen gas. Geen elektra", onderbreekt Dave haar.
Ze schudt weemoedig het hoofd.
"Jij begrijpt het tenminste. Nee, geen gas, geen elektra." Ze buigt zich dicht naar Dave voorover. "Ik zou het best willen, energie hier. Heb er alles aan gedaan. Niet gelukt. Die stomme mensen van de gemeente... geen enkele hulp. Die kerel hierboven... Bléééh. Neen, niks waard. Tja..."
"Drinken!?"
"Oh-god, ja. Drinken! Zeg, ik lust er wel eentje." Ze gebaart vaag naar het hert aan de muur. "Pak maar."
Dave staat op en loopt naar de muur. Voorzichtig haalt hij het feestlint met de fles rond de hals van het hert weg.
"Gekregen!", hoort hij achter zich. "Geschenk van een dankbare bezoeker. Goed, hé? Ik houd van dankbaarheid. Eigenlijk heb ik bijna alles hier gekregen van dankbare bezoekers. Ja, ik ben dik tevreden."
Dave biedt haar de fles aan. Emaille schudt verontwaardigd haar lange grijze lokken.
"Hé, wij doen netjes hier! Pak een paar glaasjes uit de kast."
Terug naar Emaille van Groningen: inhoudsopgave
Geen opmerkingen:
Een reactie posten