Emaille van Groningen (8)

Naarstig zoeken Dave's ogen de enorme hoeveelheid spullen af. Van alles heeft hij gezien: van gebroken uitlaten tot gebreide armbanden, van namaak-fruit tot bedeltjes, letterbakken, zelfs stofzuigers, twaalf Afrikaanse trommels en vier autobanden. Nergens glas- of aardewerk dat kan dienen om uit te drinken. Behalve balancerend op een torentje aan rood metalen theepotten staat een drinkbeker, wit met een blauw randje. Op een paar plekken komt de roest er doorheen. Behoefte aan een stevige borrel en zeer realistische associatie strijden in zijn hoofd om de voorrang. De dorst lijkt te winnen. Emaille jut hem op.
"Kom op kerel. Pak nou die borrelglaasjes, dan kan ik tenminste weer zeggen dat ik een echte gastvrouw ben. Twee is genoeg. Hé, wat doe je... Hier blijven! Ik ga niet aan de zuip uit zo'n vieze mok. Waarvoor zie je mij aan? Híer staan ze!" Ze gebaart driftig naar de lage rooktafel voor haar. "Nee, dáár! Kijk dan ook uit je doppen! Áchter die plaat. Nee! Ja! Daar! Hé-hé. En nu inschenken."
In de televisie, verborgen achter de achterplaat vindt Dave een hele uitzet aan drinkgerei. Hij pakt twee donkerbruine stenen borrelglaasjes te voorschijn. Hij schenkt ze tot de rand toe vol en biedt de oude vrouw eentje aan. Proost! Salut! Tsjoch! Skal! Lechajim! Ad fundum! Gezondheid! Grijnzen wensen ze elkaar al het beste toe en slaan de kleurloze drank in een keer achterover. Sterk spul! De tranen schieten Dave in de ogen. Emaille volgt zijn blik. Verontwaardigd zuigt ze aan haar rechter duim.
"Natuurlijk doet die tv het niet. Ik zei toch al dat ik geen elektriciteit heb. Ik ben niet gék, of zo! Ik doe alleen maar alsóf ik tv kijk. Zo breng ik ze op een dwaalspoor: heeft ze nu wel of nu niet gas en elektra. We hadden gedacht van niet. Maar ja, als de tv het doet. Dan is het haar toch gelukt. Hoe krijgt ze toch steeds weer alles voor elkaar? Enne... als dat haar is gelukt, dan heeft ze misschien ook wel allerlei speeltjes om zichzelf te beschermen. Pas op, die oude dame is nog half zo dwaas niet als ze er op het eerste gezicht eruit ziet. Snap je, zo lijk ik sterker dan ik feitelijk ben!"
Dwingend steekt ze haar lege glaasje uit. Gehoorzaam schenkt Dave in. Zwijgend drinken ze. Elke tweede borrel moet je de tijd geven. Rustig drinken. Kleine slokjes. Langzaam genieten. Niet te veel zeggen. Laat het brandende, verwarmende vocht rondgaan op je tong, aan weerszijden van je gebit, langs je gehemelte, door je slokdarm naar beneden. Je maag, je darmen, je bloed, ze zijn er dan helemaal klaar voor om te ontvangen. Als je het zo doet, word je nooit een alcoholist; hoe veel je ook drinkt. Dave weet het zeker. Hij is al jaren het levende bewijs.
Na de vierde borrel heeft Emaille weer aandacht voor Dave. Haar grijsblauwe ogen met in elk zo'n intens bruin vlekje kijken hem strak aan.
"Zo!", zegt ze. "En nu jij. Wat kan ik voor je doen."
Dave haalt zijn schouders op. Met een paar borrels in zijn lijf en veilig voor de bulderende storm boven zijn hoofd is hij best tevreden zo.
"Kom op, jongen. Je mag best vrijuit praten. Iedereen die hier komt, wil iets van Emaille. Dat is goed, dat is best. Emaille heeft ook veel om te geven. Het is allemaal akkoord. Emaille wil best geven wat je nodig hebt. Wees er alleen zuinig mee. En wees een beetje dankbaar. Dankbaarheid is het voedsel voor Emaille's ziel. Zeg op, waarom ben je gekomen?"


Terug naar  Emaille van Groningen: inhoudsopgave