“Zo, Kroeger. Goed U weer eens te ontmoeten. Wanneer kan ik het produkt Uwer inspanningen verwachten? Goed. U bent nog niet gereed. Tja. Dat is minder aangenaam.
Wat hoor ik nu? Wordt u binnenkort vader? Ja, dan zult u wel andere zaken aan uw hoofd hebben, denk ik. Wanneer…?”
Gaston mompelde:: “Binnenkort, professor. Goedemiddag, heren. Hoop u snel weer te ontmoeten. Een kop koffie. Borrel. Toilet. Afspraak. Moet gaan!” En weg was hij. De beide weledelzeergeleerde heren besloten toen maar gezamenlijk hun koffie te nuttigen en te bespreken hoe raar soms een dubbeltje rollen kan. Buiten ademde Gaston diep de voorjaarslucht in en trachtte zijn bonzend hart tot bedaren te brengen. Stom hier te komen. Hij kon de eerst komende maanden beter zijn gezicht hier niet meer in de buurt laten zien.
Gaston nam de trein van 12.17 uur naar G. Soezend in het zonlicht probeerde hij te analyseren, waarom hij naar de faculteit was gegaan en zich die stomme opmerking over zijn toekomstig vaderschap had laten ontvallen. Het leek hem gemakkelijker zijn aandacht te richten op het directe verleden dan op de nabije toekomst. Hoewel hij niet verder kwam dan een groot aantal sigarettenpeukjes en wat vage pseudopsychologische verklaringen kwam hij toch op redelijk aangename wijze de reistijd door.
Toen hij echter rond 13.05 uur uit de trein stapte drong echter de importantie van zijn missie weer in haar volle omvang tot hem door. Hij voelde hoe een ijskoude steen in zijn maag vorm kreeg. Sigarettenrook maakte hem opeens misselijk. Zijn adem zou wel stinken. Weg met die kankerstok! Zijn schone kleding zou nu ook wel een beetje muf ruiken. Geërgerd trok hij zijn schouders op. Hij wilde fris geurend aan de samenkomst deelnemen. De enige oplossing was wat mondspray bij een drogist te kopen. Zou ze willen, dat hij haar kuste….tijdens… In dat geval helemaal….
Hoe zou het gaan? In gedachten repeteerde hij de volgorde van de vereiste handelingen. Nog nooit had hij met een vrouw geslapen, of zelfs in één bed gelegen. Ach, waarschijnlijk was zij net zo nerveus als hij. Als lesbienne zou zij vast ook wel weinig tot geen ervaring hebben met het andere geslacht.
Rustig wandelend wist hij in drie kwartier de afstand tussen het station, de drogist en het huis van Nora en Vivian af te leggen, achter het station in een nieuwe wijk. Even voor tweeën stond Gaston voor de deur. Een leuk eensgezinswoninkje in een rijtje. Een klein tuintje ervoor, waar de bewoonsters groente in verbouwden. Een blik door het grote raam, rechts van de voordeur leverde niets op. Grote, groene planten verhinderden hem naar binnen te kijken.. De secondewijzer op zijn horloge passeerde de twaalf. Een paar maal zoog Gaston met kracht de lucht tussen zijn tanden door naar binnen, om de mondspray een handje te helpen.
Toen belde hij aan en wachtte. Zijn hart bonsde. Vivian deed open, gekleed in een oosters aandoende, effen paarse jurk.
Terug naar De Patriarch: inhoudsopgave
Geen opmerkingen:
Een reactie posten