zaterdag 8 november 2014

The Rose and its Sentry (part1)

She was Emperor in her own right; the lands she ruled were so many and so vast, that she declared her emperorship being beyond common gender. She loved to be in charge. Higher than she none ever could rise; even the star of Alexander the Great himself could have been shining brighterand higher than hers, she absolutely knew. Those schmucks that had called her once "on top of the heap"  she personally decapitated. Just for fun. It was  good to be Emperor with a capital 'E'. 

Of course being Emperor had some minor disadvantages, like being obliged to residing over the court  in very remote areas. Although 'obligation' wasn't the right phrase related to 'Supreme Royal Majesty' (none dared to use the possessive pronouns 'Her' or "His"!), she still had to go on this merry go round at least  once in every four years.  The last of these awfully tiring journeys already had taken place more than four years ago.  The Emperor was very much aware of this breach in Supreme Governmental Protocol, bumping up and  down on her royal well cushioned coach bench. Feeling neglected she tried to look tfrough the dust covered  windows.  Maybe,  máybe, these unknown parts of her empire outside this coach were able to inspire her, to lighten up her sprits, to ... to ... the Emperor didn't know what ..

Then,  just at that specific moment in time, she saw this rose, a beautiful intense red coloured rose in the centre of a dusty, colourless marketplace. The Emperor inhaled sharply. This was a gift of paradise. This was a sensorial oasis in the cultural wilderness of the outback.  Hèr  outback,  hèr oasis,  hèr rose. She slowly let the heated air pass her smiling lips.

Suddenly, everything started to happen very fast. The Emperor yelped. The coach stopped. 182 bodyguards watched out for propable villains. The Emperor spoke. The mayor of this wretched village came running as fast as his untrained legs could support him.  The Emperor demanded. The mayor summoned his most trusted fellow villager.  The  Emperor assigned. The freshly appointed Sentry bowed as deep as possible. He still was too drowsy (brutally awakened from a sensual dream about the mayor's eldest) to grasp more than 10 percent of what was happening. However what did penetrate into his awakening conscious was the fact that he would be rewarded financially till the end of time. The Emperor left.

The existence of this nameless village she remembered for allmost 49 minutes. The image of the rose she treasured was in her mind for most part of her tour; that helped to survive. Back in the empire's capital she didn't have time for remberering anymore. Higher politics and courtial pleasantries needed her attentions every moment of her waking life. The Emperor did know how to dream. The Emperor forgot all about this redder than red rose far away. She never visited this village with this rose again,  that is to say, she never ever realised passin through. Her Privat Assistent however had written down all her vocal expressions. Back in the capital he transformed these into Emperial Decrees, Aministrative Procedures and Conclusive Actions.
So, within seconds after Her Supreme Royal Exit, this beautiful rose in the far eastern outback was guarded and protected by its own Sentry. Within days this Sentry had been provided by his duty's parafrenalia: sentry boot, uniform and arms. His first salaris (in cash) was handed over to him by the village mayor himself. The money (guaranteed till the end of time) was enough to accept him as future son in law.  The mayor's eldest, his meant to be bride,  accepted him dutifully. He even got himself a new name. Proudly he started to introduce himself to others as Sentry I.

to be cont'd 

inspired by Rico Bulthuis' novel "The Sentry and the Rose"

zondag 14 september 2014

They lived happily ever after

She was eight years old and she loved good stories. She considered "Once upon a time..." as a good beginning. It was the best wake up call for listeners I should come up with. "And they lived happily ever after..." she detested. That was really a bad ending.
A can't remember her name (Lina? Judit? Martine?), but I do remember her big brown, inquisitive eyes watching me, telling me that whenever you finish a story with that horrible phrase, you leave something very important out.


Maybe you should tell the next story? I suggested. No, not a good idea. Of course not. I was the teller of stories, wasn't I? She was just a simple listener. I nodded humbly. A clear distinction in roles there must be.
Perhaps... if she should choose a good story, I could start...? I even could lead my hooked audience to the end (almost that is)? Then maybe... even before I should find the improbable courage to vocalize those disgusting words, she could take over, couldn't she? That was a much better idea.
What story my gracious listener would like? It didn't matter. Any good old story would do. As long as it would start with the magic words ... "Once upon a time..."
Any story? I asked to be absolutely sure. 
Any story! She confirmed solemnly. You know why? I did not. Because all stories tell about heroes and their magnificent deeds and the great treasures they gain in the end.

I really can't recall what story I told my eight years' old audience that afternoon. Of course it started with "Once upon a time…"! There must have been a real hero in the story, who did great deeds and who was ready for gaining so much.... 
I didn't dare to change the course that was laid out for me so clearly. Still I do know myself; I can't stick to much to the obvious. So I guess my hero started as some sort of anti-hero... a little poor, a little weak, a little stupid... very main stream. I am positive that while living his story this anti-hero of mine became heroic and more heroic in every sentence I told.
She listened gravely, intensely. I was just allowed to... Suddenly she raised an eyebrow. Wrong!  I must have been too much going astray. As fast as I could I went back on track. My hero (our hero) performed marvelous deeds. Possibly he saved the country, or even better he killed a dragon and liberated a damsel in distress.

Then finely she took over. No chance for me to say forbidden words. No time for happy living. Even women need to prove themselves.
In this country there also lived a king. Naturally this king had a beautiful daughter, too. 

Well, the king went up to his daughter and said, within a few days a real hero will visit our palace. He did magnificent deeds. He  almost magically completed his superhuman tasks. I, the king, will be as grateful as a king can be. I will honour him as best as I can.  I will give him my daughter, the only one I've got.
So, my daughter, do you think you are worthy enough to marry a real hero? Shouldn't it be right then you have to prove yourself to be worthy?
As modest as princess can be, she responded with a whispered "yes!"
The king, her father, provided her with a bucket, a sponge, a broom, and lots of soapy water. He showed her the biggest hall in the palace and ordered her to clean the floor. When that hero should enter this hall the floor ought to be shining as a mirror. Then this hero would know his bride to be was the treasure he deserved.
So the princess started right away. It took her seven hours till she recognized her own reflection in the polished floor. 
Her father the king hummed softly not dissatisfied. Still, he wasn't totally convinced. Besides his future son in law and possible heir was still on his way to the palace. The king looked around in his palace and found a slightly smaller hall but more difficult to polish. He just looked at his daughter, raised one eyebrow en left.
Then the princess knew. She sighed and started to polish again. Yes, this floor was harder to work on, but she managed (in 8.5 hours).
Then the king knew another hall, smaller and harder. After that he knew another one again. And after that... It was really hard to convince this king. 
Besides after six shiny floors the hero still didn't show up. The princess almost cried her eyes out with fatigue. Her knees were red of moving across the floor. Her hand were red as well from the use of soapy water. Her beautiful royal dress was ruined. But our princess kept her tongue. She understood her responsibilities as a princess.
Her father the king gently stroked her hair. He smiled. He almost was proud of her. He just needed this last proof (he inclined to think). One more royal hall floor to polish. A not that large hall, but the floor was quite uneven. To make those cobbled stones shine like a mirror would rather be.... he couldn't find the right word. But he trusted her to make it happen. And the king left.
The eight year old looked me straight in the eyes. Slowly she bent her knees till those touched the floor. She mimicked a sponge, a brome and a bucket full of soapy water. 

I think, she said. I think, this princess did not want to be this hero's wife so much that she was willing to polish one extra floor.
Then she left. I mean, both the princess and the eight years old left the scene. I suppose they started their own adventures with many great heroic deeds and invaluable treasures to receive.

I do hope they lived happily ever after.

(Marcel van der Pol, Keridwen)

woensdag 13 augustus 2014

Mijn grootvader Redhead (deel 1)

Deel 1

Ergens in de wereld staat een huis, een bijzonder huis. Als je in de omgeving rondvraagt wat dit huis zo bijzonder maakt krijg je verschillende antwoorden.
Volgens de man die het huis ooit liet bouwen (laten we hem en al zijn mannelijke nazaten John King noemen) is dat alleen maar omdat het van hem en zijn familie is. Plaats en omvang komen hem rechtens toe, gewoon omdat zij zijn die zij zijn. Het huis is bijzonder omdat hij een bijzonder mens is. Dwars tegen alle architectonische mores van zijn tijd in liet hij het huis precies zó bouwen, zoals hij het in zijn dromen voor zich had gezien. Dat beeld en die uitvoering zou ik, als verteller van dit verhaal, nu niet meer kunnen beschrijven, omdat alle John Kings na hem ieder hun eigen droom wilden verwezenlijken zonder de ideeën van hun voorvaderen helemáál teniet te doen.
Andere mensen uit de omgeving zullen dit huis dan bijzonder noemen, omdat het een dermate lelijke ratjetoe van stijlen is, dat je geen enkele oorspronkelijkheid meer terug kunt vinden. Het huis vinden zij een schandvlek voor de natie. Het zou afgebroken moeten worden en plaats maken voor... ja, voor wat eigenlijk? Daarover lopen de meningen dan weer zozeer uiteen, dat elke afbrekende of opbouwende actie in de kiem wordt gesmoord.

De negentiende generatie John King was zeer goed op de hoogte van de uiteenlopende meningen. Het kon hem niet veel schelen. Hij vond het huis toch al niet zó bijzonder. Een huis was en bleef een huis. Voor hem was het vele malen belangrijker om volledig te kunnen doen en laten wat hem hem beliefde. Tenslotte stamde hij uit een eeuwenoud voornaam geslacht en als lid van zo'n geslacht vielen jou gewoon een aantal voorrechten ten deel. Zo zat de wereld tenslotte in elkaar. En als hij het zinvol ... nou ja, in ieder geval 'prèttig' achtte ... zo belangrijk was 'zinvolheid' nu ook weer niet... Als hij het dus prettig vond om vanuit de bijkeuken een lange ondergrondse gang te laten graven, die uit moest komen aan de andere zijde van de heuvel, uit het zicht van bordes en voordeur, moest hij dat helemaal zelf weten! Tweemaal stortte de gang tijdens het graven in. In het totaal kwamen daarbij negentien grondwerkers om (respectievelijk acht en elf). De toenmalige John King vond dat wel symbolisch en toastte op de overledenen. Na twee jaar was de gang klaar. Lengte: driehonderd meter. Ingang vanuit het huis en oprijlaan gezien uit het zicht. Afgesloten met een eenvoudige, maar stevige eikenhouten deur. Je moest tenslotte niet hebben dat mensen zomaar zonder overleg en toestemming in je privé-domein konden treden. Toen de gang klaar was liet John King heel ceremonieel een koperen plaatje op de eikenhouten deur bevestigen met de tekst "dienstingang". Na een week liet hij het plaatje alweer verwijderen en boven de haard in de kleine rooksalon bevestigen: herhaaldelijk een plezante aanleiding voor geslaagde anekdotische grappen. Waarom zou zo'n plaatje buiten ook nodig zijn? Leveranciers en andere bedienden hoorden sowieso vanzelf al te weten welke ingang voor hen was bedoeld. Buitendien was de kans groot, uitermate groot zelfs, dat toch niemand van hen voldoende kon lezen om de tekst op het bordje te begrijpen

In de annalen van de lokale geschiedenis staat nergens geschreven of deze bijzondere dienstgang ook ooit is gebruikt en wat "de leveranciers en andere bedienden" vonden van de verplichting op deze wijze achterom hun toegang tot het huis te zoeken. John King XIX heeft nog vele jaren in goede gezondheid geleefd. Daar hijzelf uitdrukkelijk in zijn persoonlijke memoires liet optekenen, dat hij geen gram voedsel of druppel vocht tot zich wenste te nemen dat niet volledig langs de daarvoor geëigende wegen tot hem werd gebracht, vermoed ik dat mogelijk ondanks de protesten elke dag wel iemand zich gedurende het leven van John King XIX aan deze ondergrondse poort heeft gemeld. Eerlijk gezegd wordt de gang überhaupt niet in de lokale annalen vermeld. Alle buitenissigheden van het huis worden in details beschreven, over de gang zwijgt de geschiedenis in alle talen. Waarschijnlijk heeft ook niemand van de John Kings na hem van de gang gebruik laten maken. Of dat nu uit schaamte, piëteit of louter afzetten tegen de voorgaande generatie is geweest... Ik kan het niet meer navragen. De John Kings van dit bijzondere huis zijn in de loop van de tijd  allemaal verdwenen; opgegaan in rook, lijkt het wel.

De ene dag was het nog een drukte van belang. De volgende dag ... niemand. Een leeg huis, zonder ziel. Na een paar onzekere jaren kwamen de eerste nieuwe bewoners het huis kraken. Goede huisvesting was in die tijd moeilijk te realiseren. Mensen van buiten de streek waren het. Lokale bewoners waren nog niet toe om zich een King-huis toe te eigenen.
Vierentwintig families bleken er in het huis te kunnen wonen, zonder al te veel last van elkaar te hebben. Vijf generaties om het samenleven in het King-huis uit te testen. Vijf generaties voordat mijn grootvader Redhead het levenslicht zag. Het enige wat men toen nog over John King kon vertellen was dat hij de naamgever was van het huis was, dat inmiddels "Kingdom" was gaan heten. Voor mijn grootvader Redhead was het Kingdom een plek dat van boven tot onder en van voor tot achter onderzocht moest worden. Zelfs op volwassen leeftijd zorgde het Kingdom nog regelmatig voor verrassingen.

En toen op een dag was hij opeens verdwenen, vrouw en een kind achterlatend. Nooit is er meer iets van hem vernomen. Er ontstonden wel wilde verklaringen en ideeën, waarvan... Ach, laat maar zitten. Dat is ook niet zo belangrijk. De breedst gedragen verklaring was dat hij het leven in het Kingdom toch niet langer meer verdragen kon en de wijde wereld in was getrokken. Omdat dat nou juist een verklaring is waarmee je niet bij een ontroostbare kleine jongen aan kon komen, wees men op een zware deur in de bijkeuken. Op slot. Geen sleutel. Alle metaalbeslag met een laagje roest overdekt.  Jouw vader Redhead heeft de sleutel gevonden. Door die deur is hij weggegaan. En weet, dat als je door die deur verdwijnt je nooit meer terug kunt komen.
Kleine jongens geloven echter niet alles wat grote mensen hen vertellen. Dit kleine jongetje bleef wachten bij die deur, want stel je toch eens voor, dat ... zomaar ... opeens ... op een goede dag ... die deur ... ópengaat..

wordt vervolgd...

zaterdag 26 juli 2014

Not a good example

The Rabbi Elimelekh had delivered a wonderful sermon and now he was returning to his native land. To honour him and to show their gratitude, the faithful decided to follow Elimelekh's carriage out of the city.
At one point, the Rabbi stopped the carriage and asked the driver to go ahead without him while he joined the people.
'A fine example of humility,' said one of the men beside him.
'Humility has nothing to do with it, just a little intelligence,' replied Elimelekh. 'You're all out here having a walk, singing, drinking wine, chatting with each other, making new friends, and all because of an old Rabbi who came to talk to you about the art of living. So let's leave my theories in the carriage, I want to enjoy the party.'

Geen goed voorbeeld

Rabbi Elimelekh had een schitterende preek gehouden. Nu keerde hij terug naar huis. Om hem op passende wijze eer te bewijzen, en om nu dankbaarheid te tonen, besloten de gelovigen  Elimlech’s rijtuig ter volgen tot buiten de stad.
Op een bepaald moment liet de Rabbi tot stilstand brengen en verzocht de voerman zonder hem vooruit te rijden terwijl zich bij de menigte voegde.

“Dat is een goed voorbeeld van nederigheid”, zei een van de mannen die naast hem liep.
Nederigheid heeft er niets mee te maken, antwoordde Elimelech. “Jullie zijn allemaal lekker aan het wandelen. Jullie zingen, drinken.  Jullie kletsen wat met elkaar. Misschien sluiten jullie  nieuwe vriendschappen. En dat allemaal om de een of andere oude rabbi jullie kwam vertellen over de kunst van het leven. Laat mijn theorie lekker verder rijden in mijn rijtruig.  Ik wil meedoen met de feestelijkheden hier bij jullie.

De paardebloem

Nasreddin Hodja besloot een bloementuin aan te leggen. Hij bemestte de grond en zaaide de zaden van vele prachtige bloemen. Maar toen ze opkwamen stond de tuin niet alleen vol met de bloemen die hij had gekozen, maar was hij ook overwoekerd door paardebloemen.

De Hodja vroeg advies aan hoveniers in de wijde omgeving en probeerde iedere bekende methode uit om ze kwijt te raken, maar tevergeefs.

Tenslotte liep hij helemaal naar de hoofdstad om de koninklijke hovenier te spreken in het paleis van de sjeik. Deze wijze oude man had al ontelbare hoveniers geadviseerd en opperde verschillende remedies om de paardebloemen te verdrijven, maar de Hodja had ze allemaal al geprobeerd.

Ze zaten een poos zwijgend bij elkaar en tenslotte keek de tuinman Nasreddin aan en zei:

- Nou, dan stel ik voor dat je van ze leert houden.

zondag 8 juni 2014

Op zoek naar Mr Serendip [inhoudsopgave]



 Op zoek naar Mr Serendip






Hoofdstuk 1. Mr Nobody
Hoofdstuk 2. Mr. WizzKid
Hoofdstuk 3. Mr. Nosey
Hoofdstuk 4. Mr. Framing
Hoofdstuk 5. Mr. Home Alone
Hoofdstuk 6. Mr. Spook
Hoofdstuk 7. Mr. Terror
Hoofdstuk 8. Mr. Serendip

-- Einde --

Blinde onderzoekers en een olifant

Ergens in de wereld, vermoedelijk aan de uiterste randen van de grote woestijn,  ligt een stad waarvan alle inwoners blind zijn. Toen op een dag een koning met zijn leger buiten de poorten van de stad zijn kamp opsloeg, waren de inwoners desondanks niet bang. Allerminst. Ze waren veeleer opgewonden. Geruchten gingen door de stad, dat de koning olifanten meenam op campagne. Hij zou ze gebruiken voor het zware oorlogswerk en om zijn vijanden te intimideren.
De inwoners van onze blindenstad hadden de meest uiteenlopende verhalen over deze geweldige beesten gehoord, maar er nog nooit eentje ontmoet. Zes dappere jongelui haasten zich de stad uit om uit te vinden wat nu een olifant werkelijk was.

Vol van de op handen zijn ontmoeting rende de eerste jongeman in volle vaart recht op de olifant in. Met een klap kwam hij tegen de zijkant van het dier. Hij spreidde zijn armen en voelde diens grote, gladde huid. Hij snoof en dacht: "Het is een dier. Dat is wel duidelijk. Mijn neus heeft mij overtuigd. Maar wat een omvang. Het is zo groot als een muur."
Hij draaide zich om en rende terug naar de stad om verslag uit te brengen.

De tweede jongeman rende naar voren terwijl hij zijn handen uitnodigend door de lucht zwaaide. Opeens had hij een olifantenslurf te pakken. De olifant schrok en trompetterde luid. Waarop uiteraard de jongen nog harder schrok. "Een olifant is als een slang", riep hij uit. "Maar veel groter. Zo groot, dat zijn hete adem aan snurkend geluid maakt.
Hij draaide zich om en rende terug naar de stad om verslag uit te brengen.

De derde jongeman botste tegen een slagtand aan. Hij voelde het harde, gladde oppervlak. Hij luisterde toen de tand over de grond schraapte op zoek naar eten. Even later voelde hij de scherpe punt op het eind. "Geweldig!", riep hij. Een olifant is hard en scherp als een speer, maar tegelijkertijd maakt het geluid en ruikt het als een dier!"
Hij draaide zich om en rende terug naar de stad om verslag uit te brengen.

De vierde jongeman taste rond met zijn handen laag bij de grond. Hij ontdekte een olifantenpoot. Hij sloeg zijn armen uit en knuffelde de poot. Hij voelde de ruwheid van de huid. Toen deed de olifant een stap achteruit en trok zich uit de omarming van de jongeman terug. "Nu begrijp ik, waarom de koning een olifant inzet om zijn vijanden te intimideren", dacht hij. "Een olifant is als een reusachtig boom of zuil. En toch kan hij buigen. En als hij neerkomt op de grond, trilt de aarde van de klap."
Duidelijk geïntimideerd draaide hij zich om en rende terug naar de stad om verslag uit te brengen.

De vijfde jongeman ontdekte al snel de olifantenstaart. "Ik begrijp niet, waar al die opwinding voor nodig is", mopperde hij."Een olifant is niets meer of minder dan een vlassig stuk touw."
Teleurgesteld draaide hij zich om en rende terug naar de stad om verslag uit te brengen.

De zesde jongeman was opeens de weg kwijt. Hij stond stil en luisterde, bang als hij was achter te worden gelaten. Hij hoorde, en voelde ook, de luchtverplaatsingen als gevolg van de flappende olifantenoren. Hij stak snel een hand uit en greep de oor. Nu voelde hij slechts een dun, ruw stukje huid. Hij lachte opgetogen. "Deze wonderbaarlijke olifant is als een levende ventilator", riep hij. En net zo tevreden met zijn eerste indruk van de olifant als de andere vijf jongelui, draaide hij zich om en rende terug naar de stad om verslag uit te brengen.

Nadat de jongelui weer in de stad waren verdwenen kwam een oude blinde man op het koninklijke leger en de olifanten af. Zoekend en tastend vond hij zijn eerste ontmoeting.
Hij liep om de olifant heen en onderzocht het dier minutieus Hij voelde het dier op alle plekken waar hij bij kon. Hij rook het. Hij luisterde. Hij vond de olifantenbek met slurf en slagtanden en de korte staart aan de andere zijde. Hij vond koelte bij de bewegende oren. Hij klopte ten afscheid de olifant tegen zijn zij en ging terug naar de stad.

Daar hoorde hij verhitte discussies. "Het is als een muur!" "Neen, als een slang!" "Als een speer!" "Een boom!" "Een stuk touw!"
De oude man zweeg, draaide zich om en ging naar huis. Hij lachte zacht in zichzelf toen hij zijn eigen jeugd herinnerde. Hij begon luider te lachen toen hij besefte dat hij de enige in de stad was die niet wist wat een olifant was.


donderdag 24 april 2014

De pijl door de roos

Elke week komen ze bij de Rebbe. Van heinde en ver. Voor ze de grote zaal binnengingen fluisteren ze de Rebbe hun zorgen toe, hun vragen, hun dilemma's, hun ideeën. Dan knikt de Rebbe. Een goede vraag, een interessant dilemma, een goed idee. Ga vooral zitten.

Als eindelijk iedereen in de zaal een plekje heeft gevonden, begint de Rebbe te spreken en vertelt hij een verhaal. Zo halverwege beginnen de eerste luisteraars te knikken en elkaar schuins aan te kijken. Dat klopt. Zo is het. Dat heeft de Rebbe goed gezien. Als tenslotte het verhaal is afgelopen, gaat iedereen tevreden naar huis.

De Rebbe heeft ook een leerling, die steeds weer vol ongeloof dit sterke staaltje van vertelkunst voor zijn ogen ziet gebeuren. Dit wil hij ook kunnen.
Met zijn tweeën alleen op een vroege wandeling in het bos, durft hij naar het geheim van de  Rebbe te vragen. Het is immers onmogelijk om al die honderden mensen, met elk hun eigen vragen, in een enkel verhaal antwoord te geven? En bovendien dat elke week te herhalen, met steeds een ander verhaal?

- Een goede vraag, antwoordt de Rebbe. Ga vooral zitten.

En de Rebbe vertelt het verhaal van de pijl, die zijn weg aflegt van de van de strakgespannen boog  van de schutter, door de lucht zoeft en het doel vindt; precies in het hart van de roos.

- Luister, zegt de Rebbe.
Mijn verhalen zijn als de pijl. Ik weet alles van spanning en ontspanning, alles van vasthouden en loslaten, alles van richten en raken. Ik ben verantwoordelijk voor die pijl. Maar de luisteraars, die bepalen zelf of ze de roos ophouden om in  het hart te worden geraakt. Zo raken mijn verhalen doel... of niet.

De leerling knikt.

woensdag 23 april 2014

Taal die de ander begrijpt?

Zij is een door de wol geverfde muizenmoeder. Ooit begonnen met een vriendje en een eerste worp van negen kinderen, woont zij nu alleen met haar laatste overgebleven spruit onder een kaaspakhuis in een snel veranderende wereld. Gepokt en gemazeld is zij in het overleven. Als geen ander weet zij tekenen in haar omgeving te duiden en vervolgens snel te reageren. Als dan ook de tijd is gekomen om het kaaspakhuis voor altijd te verlaten, aarzelt zij niet. Ze pakt haar laatste spruit op en gaat. Met grote ogen kijkt de kleine de grote wereld in. Elk moment op moeders rug brengt nieuwe indrukken.

Moeder Muis stapt flink door. Zij slaat een hoek om... en staat dan oog in oog met een reusachtig monster, met blikkerende tanden en uitgeslagen klauwen. De kleine piept van angst. Nog sneller dan ze is gekomen duikt moeder terug de hoek om. Ze zet haar kleintje voorzichtig neer in een hoekje.

-  Stil. Rustig blijven zitten. Mama is zo terug!

De kleine ziet met stijgende verbijstering Moeder Muis teruglopen naar de hoek. Straks...!? De kleine vergeet bijna te ademen.
Moeder Muis staat weer oog in oog. De bek van het monster vol blikkerende tanden staat uitnodigend open. De klauwen nog immer uitgeslagen.

Moeder Muis trekt haar schouders op, opent haar mond en blaft zo hard ze kan. De klauwen en de tanden verdwijnen in een ogenblik. Het monster krimpt ineen tot een kat, die zo hard ze kan het hazenpad kiest.

Tevreden loopt Moeder Muis terug. Sussend pakt ze het kleintje op:

- Zo zie je maar weer, mijn kind, hoe handig het is als je de taal spreekt die de ander verstaat!

vrij naar een beluisterde anekdote
Marcel van der Pol

vrijdag 28 februari 2014

Mestkevers en Mieren

Mestkevers en Mieren 

... oftewel wie is wie, of wat is wat...?






Mestkever zijn betekent hard werken. Mestkever kun je alleen worden als je een kever met een missie bent. Je moet bereid zijn de veiligheid van je heuvel te verlaten. Je moet afdalen naar de vlakte en daar op zoek gaan naar kwalitatief hoogstaande mest. Dat is best gevaarlijk. Het kan zo maar gebeuren dat een of andere onverlaat je als concurrent beschouwt, of nog erger als smakelijk hapje beschouwt en je voortijdig aan je eind doet komen. Die moet vers zijn, nog ná dampend van de vorige eigenaar. Bovendien moet ze stevig genoeg zijn om delen af te splitsen en om te vormen tot een keurige bal, die je vervolgens weer met gevaar voor eigen leven terug de heuvels in moet brengen. Nee, Mestkever zijn is niet een pretje. Als je echter weet wat je wilt, bereidt bent om allerlei tegenslagen te verdragen en ongemakken te gedogen en door te zetten, dan is de beloning groot. Een individuele mestbal is meestal omvangrijker dan de mestkever die hem mee moet zeulen. Je moet als rechtgeaarde Mestkever zelfs je transporttechniek aanpassen. Een adequate Mestkever loopt achteruit en duwt met zijn achterpoten onderhavige mestbal in de goede richting. Soms valt het mee en weet je zo'n mestbal in een vloeiende beweging richtingheuvels te krijgen. Soms valt het tegen en moet je keer op keer de bal in een ware tantaluskwelling hetzelfde hellinkje op zien te duwen. En toch, als uiteindelijk de mestbal op de juiste plek is aangekomen, en het feestmaal begint, dan weet je weer wat de zin was van al dat eindeloze geploeter en waarom je een Mestkever bent.

Op een vroege ochtend, ruim voordat de zon haar bijnaam ‘de koperen ploert' kon verdienen, manoeuvreerde de Kever een mestbal, anderhalf zijn eigen grootte, langs een zooitje ongeregelde takken en tegen een helling op. Deze zelfde takken werden ook door een groep Mieren gebruikt als snelle verbinding tussen hun hol in de grond en allerlei nabij gelegen stukjes natuur, die voor een Mier heel interessant waren. Vol bewondering volgden ze de bewegingen van de Kever. Die wist van geen opgeven. Elke tak, die voor hen een snelwegfunctie had, vormde voor de Kever en zijn mestbal een groot obstakel dat overwonnen moest worden. Keer op keer ging hij onderuit, maar even zo vaak probeerde hij achterwaarts de mestbal over een tak heen te rollen.

Na een tijdje begonnen de belangstellende Mieren door te krijgen waar deze Vreemdeling mee bezig was: hij wilde de mestbal voorbij de takken krijgen. Waarom was ietwat onduidelijk. Ook hier op de vlakte was het toch mogelijk om mestballen te consumeren?
Desalniettemin schoten enkele Mieren de Kever half gevraagd, half ongevraagd te hulp en met vereende krachten werd de mestbal enkele meters verder in de richting van de heuvel getransporteerd. De Kever moest zichzelf toegeven dat hij best opgelucht was, dat ze zamen voorbij de takken waren gekomen. Hij bedankte de Mieren vriendelijk en beloonde iedereen die had geholpen met een hapje mest. Hier waren de Mieren weer blij mee en daarom best bereid om de Kever nog een paar stapjes verder te helpen. Deze stemde minzaam in. Als zij - Mieren - bereid waren deze mestbal van hem - Mestkever - bij de heuvel omhoog te rollen tot het verlangde punt was hij bereid om een groter deel van zijn mestbal af te staan. Dat stond de Mieren wel aan. Vrolijk snaterend begonnen ze onder begeleidend commentaar van de Kever aan de lange weg omhoog.  Lang voor het einde van hun tocht waren ze reeds stilgevallen. Het was hard werken. Het was zweten. Het waren gebalde spieren en gekromde ruggen. Er was geen tijd voor vrolijk gepraat zoals anders, wanneer ze met hun eigen meer Mierendingen bezig waren. Op commando van de Kever lieten eindelijk ze de mestbal los. Deze rolde nog even heen en weer en kwam toen tot stilstand tegen een grote steen. De Kever begon vol energie stukjes mest af te breken en uit te delen. Gretig zetten de Mieren hun mandibulae in de smakelijke hap.

"Morgen weer?" vroeg de Kever, die rustig achter de zwoegende Mieren aanlopend, tijd en rust genoeg had gehad om op interessante ideeën te komen. "Morgen komen jullie met mij mee de vlakte op. Ik maak een mooie mestbal. Jullie slepen die hier naar boven en ik geef jullie een flinke poot vol goede mest. Wat denken jullie daarvan?"
De mest smaakte zo goed, dat de Mieren met volle bek enthousiast knikkend instemden. Thuis vertelden ze enthousiaste verhalen over de generositeit van de Kever.

De volgende morgen, in het uur dat de zon haar bijnaam begon te verdienen, stonden de Mieren klaar om de Kever te helpen zijn kostbare mestballen de heuvels in te brengen. Wie en wat ze ook zagen, ze zagen geen kever noch zijn mestbal. Teleurgesteld togen ze weer naar huis en vermaakten zich met die typische Mierendingen, waarmee ze zich altijd al hadden bezig gehouden.

Even na de middag merkten ze de Kever op, die zwoegend en zwetend met zijn mestbal voorbij kwam.
"Waar was je nou?" riepen de Mieren.
"Dit is potverdriedubbeltjes mijn derde al", gromde de Kever tussen zijn tanden door en liep verder.
"En dat zonder jullie hulp", voegde hij daar luid over zijn schouder aan toe. Lichtelijk confuus, niet zeker wetend of ze zich nu beschaamd of niet moesten voelen, volgden de Mieren op korte afstand. Een paar staken een helpende poot uit, die grommend werd geaccepteerd.
"Waar was u nou?" vroegen de Mieren beleefd toen ze op de juiste plek in de heuvels waren aangekomen.
"Aan het werk natuurlijk. Wie mest wil eten, moet eerst werken. Bij mijn dèrde mestbal pas komen jullie opdagen. Mooi is dat! Ga nou maar weg, ik heb honger!"
Schoorvoetend deden de Mieren een stapje achteruit. Ze begrepen dat er vandaag niet echt meer een feestmaal in zat. De Kever deed zich tegoed en leek de Mieren vergeten. Toen hij echter klaar was, brak hij, alsof deze gedachte hem nu pas te binnenschoot, een paar kleine stukjes mest af en gaf die aan die Mieren, die toch nog een pootje hadden uitgestoken. Het water liep de toeschouwers in de bek.
"Kom morgen op tijd, doe je best en je krijgt voldoende mest" hield hij de verzamelde Mieren voor.
De volgende dag waren alle mieren op tijd. Ze werkten hard en werden beloond met een nauwkeurig afgewogen brok mest. Moe maar voldaan daalden ze de heuvel af naar huis en verdeelden de ontvangen mest onder de achtergebleven vrouwen en kinderen. Toen alles op was gingen ze slapen, want de volgende dag zou weer een lange, hete, vermoeiende dag worden.

Binnen de kortste keren had de Kever een uitstekend functionerend systeem uitgedacht van talloze Mieren die hard werkend zijn mestballen van vlakte naar boven in de heuvel brachten en beloond werden met een brokken mest genoeg voor iedereen tot de volgende dag. Ik heb de hersenen, dacht de Kever, en zij zijn mijn poten. Hoef ik ook niet steeds achteruit te lopen.  Ze werken en ik houd het overzicht (dat gaat vooruitlopend veel beter). Laat mij nou maar de kwalitatief beste mest verzamelen, laat hen nou maar zorgen dat deze op de juiste plek komt. Indien nodig zorg ik wel voor bijsturing onderweg, of een beetje orde, daar zorgt mijn knoet wel voor. Ik houd wel bij wie hard genoeg werkt en wie niet. Wie niet werkt zal ook niet eten. Zo steekt het leven toch in elkaar? Hij zakte genoegzaam onderuit tegen zijn meest geliefde steen en zuchtte tevreden. De verhoudingen waren duidelijk. Zo zag hij het leven graag.

Het duurde niet zo héél lang of de Mieren begonnen te verlangen naar de tijd vóór dat de Kever over hen de baas speelde. Waarom kregen ze voor hun inspanningen maar zo weinig mest, dat dit elke morgen al weer op was, zodat ze steeds opnieuw een dag in de brandende zon mestballen voor de Kever moesten vervoeren om ‘s avonds genoeg te eten te hebben. Waarom werden ze niet geëerd in hun arbeid. Waarom kregen ze niet genoeg om ook een beetje te sparen, zodat ze zo nu en dan ook vrij konden nemen? Een paar Mieren begon te fantaseren over eigen fourageermogelijkheden. Was er niet veel meer dan alleen maar mest in de wereld om van te leven? Dit vrijpostig denken kwam de Kever ter ore. Bang dat zijn systeem in elkaar zou klappen, handelde hij snel en hard. De fantasieën losten op, althans niemand sprak ze meer in de nabijheid van de Kever uit. 
Het lukte hem echter niet om de roep om meer mest te laten verstommen. Steeds vaker begonnen de Mieren morrend hun dagtaak. Alleen een woedende Kever kon hen nog tot de noodzakelijke inspanningen krijgen. Het werd er moedeloos van. Dat de Mieren maar niet schenen te begrijpen dat lekkere mest eerst hard werken betekende.

Toen op een ochtend kwam geen mier opdagen. De Kever stond klaar naast een uitermate verse, geurende voorraad mestballen om over te dragen aan het Mierentransport. Waar normaliter de lucht gonsde van de bedrijvigheid, heerste nu stilte. Alleen de wind floot zacht door het lange gras. Heel in de verte klonk het geluid van loeiende grazers, het beste teken dat een nieuwe voorraad kwaliteitsmest in de maak was. De Kever zuchtte en wachtte gelaten af. Nu nog naar de Mierenheuvel lopen had geen enkele zin meer. Wat waren Mieren toch dom! Ze wisten niet wat ze afwezen. Ze wisten zeker niet welke consequenties hen boven het hoofd hingen.

Toen de zon haar bijnaam in volle hevigheid waar begon te maken, gaf de Kever het op. Hij boog het hoofd, draaide zich om en begon moeizaam de lange tocht achterwaarts richting heuvel. Blij en tevreden mocht hij zijn, als hij die dag in staat was meer dan twee mestballen in de heuvels te krijgen. Hij zette de mandibulae op elkaar. Opgeven zou hij nooit ente nimmer! Je was als Kever pas een Mestkever als je tegen alles en beter weten in doorzette tot het uiterste!
Erg ver kwam de Kever niet. In buurt van de met takken bedekte mierenheuvel waar hij zijn eerste medewerkers had geronseld, stonden de mieren in rijen van drie opgesteld.
"Waar gaat dat heen!? riepen ze. "Wij zijn in staking! Dat betekent dat er geen mestballen worden getransporteerd voordat wij onze zin krijgen: meer mest, meer vrijheid!"
De Kever negeerde de massa en zwoegde verwoed verder met zijn mestbal, die omdat hij toch al zo weinig tijd meer had vandaag, groter dan ooit was.
"Waar gaat dat heen!?" herhaalden tientallen Mierenstemmen.
"Hier komt niemand langs! Helemaal geen stakingsbreker. Laat staan een Kever, die denkt....."
Dit werd de Kever toch te gortig!
"Die denkt... Die denkt...! Wie denkt er hier? Er is er maar eentje die hier hersens heeft, in plaats van die Mieren... eh... Mierenpoep van jullie!"
"Geef ons onze mest en u mag er door!"
"Onze mest? Ónze Mest!? Zijn jullie een haartje betoeterd? Van wie is deze  mest, denk je? Wie heeft die mest in een mooie bal gedraaid? Wie heeft haar verzameld op de vlakte? Met gevaar voor eigen leven? Wie zorgt voor jullie? Wie geeft jullie elke avond een rantsoen van de beste mest die de vlakte te bieden heeft...eh!? Wie? WIE!?"
"Wij willen onze mest en onze vrijheid terug!"
De Mierenmassa leek onverzettelijk. De Kever liep als een ballon leeg. Een grote bedroefdheid overviel hem. Zie al die Mieren toch eens staan. Het waren net kleine kinderen, die hun speeltje was afgepakt. Waarom gingen ze niet gewoon aan het werk? Dan kregen ze toch de mest, waarom ze vroegen?  Snapten ze het systeem dan niet? De orde der dingen? Toen hij zijn bek opende, klonk zijn stem eindeloos vermoeid: "Begrijp het dan toch! Ik, Kever, ben de baas. Jullie, Mieren zijn de werkers.  Ik leid jullie. Ik zorg voor jullie. Nee, niet weer beginnen met ""Wij willen..."". Jullie hebben niets te willen.  Sommige dieren zijn voorbestemd om te volgen en anderen om te leiden. Zo simpel is dat...! De mest is van mij en jullie moeten werken om een stukje te krijgen. Ga weer aan het werk en alles komt goed!"

Om de een of andere reden scheen de zacht uitgesproken woorden van de Kever de Mieren alleen nog maar bozer te maken. Een paar jongeren begon aan de mestbal te rukken en probeerden hem in beweging te krijgen, terug naar de vlakte. De Kever had zijn vermoeidheid vergeten. Met zijn volle gewicht probeerde hij de mestbal tegen te houden. Vol enthousiaste voegde de rest van de Mieren zich bij hun jongere broeders. Juichend vuurden ze elkaar aan en duwden de mestbal stap voor stap de heuvel af.
De kever weigerde op te geven. Hij weigerde pertinent toe te geven aan de opstandige Mieren. Nooit! Nooit ente nimmer! Had hij niet met gevaar voor eigen leven de heuvels verlaten en de vlakte betreden? Had hij niet met in bloed, zweet en tranen stap voor stap de mestproductie naar zijn hand weten te zetten? Had hij niet in hoogst eigen persoon de Mieren voor zijn wil laten buigen? Was nu niet eindelijk de tijd voor hem gekomen om te genieten van de vruchten van zijn inspanningen? In plaats van op zijn lauweren te rusten moest hij stap voor stap zijn opgebouwde rechten bevechten. Hij zou niet toegeven.  Een Mestkever gaf nooit toe. Hij kòn niet toegeven. Nooit, niemals, never! Al blééf hij erin.

Ergens op de wereld, misschien op een plek waar het menselijk oog nauwelijks op blijft rusten, omdat het zo klein, zo onopvallend is, maar wellicht ook omdat het menselijke oog altijd weer onrustig verder dwaalt, op zoek naar nieuwe impulsen, nieuwe mogelijkheden en uitdagingen. Op zo'n plek in de wereld, waar de brandende zon de aarde doet sidderen en zuchten, staan een leger Mieren en een Mestkever tegenover elkaar en duwen, met als inzet een meer dan levensgrote mof hij mestbal.

Op het eerste gezicht lijkt het vervolg helder. Eén van beide partijen moet toegeven - of die wil of niet. Er is nauwelijks twijfel mogelijk over welke partij dat zal zijn. Maar ach... als die partij dat nou eens niet weet... wat dan... De bal zal rollen... eens...


De Zuid-Afrikaanse fabel waarop dit verhaal is gebaseerd, vond ik een paar jaar geleden op onze reis door de Outback van Noord-West Australië. Het schaarse wereldnieuws dat daar toen tot ons doordrong bleek zwanger van een Arabische Lente. Onder het schrijven zelf spookten beelden uit mijn voorstellingen over de Poolse Joden en de Noord-Amerikaanse vlakte-indianen en de Friezen onder koning Redbad  door mijn hoofd. Eerlijk gezegd zou dit verhaal overal in de wereld kunnen spelen, zelfs hier en nu in Nederland, zolang er maar mestkevers en mieren voorkomen.    

Marcel van der Pol (Keridwen)

dinsdag 21 januari 2014

Speelweide met zes spelers

Vrij naar Vernon February, die in het vertellen van een metaforisch verhaal meer mogelijkheden zag zoiets complex als "apartheid" uit te leggen aan mensen hier in Nederland. Er is voor dit verhaal-van-de-maand gekozen in verband met het Mtiririko-project in Zuid-Afrika (april 2014). Meer weten? Lees verder...



Speelweide met zes spelers ...  

... of zijn het er misschien nog meer?
 


Stel u de plek van gisteren voor: een veldje in de middag zon. Rechts verschijnen een paar jonge muizen in beeld. De eerste keer, dat ze zonder toezicht van hun ouders de wereld ontdekken. Wat vinden ze? Een ware speelplek: zand, gras, met hier en daar een heuveltje. De mogelijkheden zijn grenzeloos. Dan van links: onbekende wezens. Niet groot. Wel laag bij de grond, langgerekt en met een gladde huid. De muisjes aarzelen. De nieuwkomers wachtten af. Ook zij hebben de anderen nog nimmer eerder gezien. Alleen het achterste gedeelte van elk diertje komt hen enigszins bekend voor. De rest is hen zo harig en zo bol. Echt lang houden ze deze impasse niet vol. De speelplek wacht. Bovendien wat kun je allemaal niet aan elkaar ontdekken? Of wat kun je met elkaar niet doen? Glijden langs de gladde ruggen. Blindemannetje spelen met snorharen. Mogelijkheden eindeloos.

Als de zon ondergaat en langer wordende schaduwen over het veldje en de spelende dieren glijden, gaan beide partijen moe maar voldaan en vol verhalen naar huis.

Moeder Muis is woedend. Hebben ze niet beseft in welk gevaar ze hebben verkeerd? Slangen zijn niet om mee te spelen. Slangen zijn onbetrouwbaar. Voor je het weet ben je opgegeten. Voor straf zonder eten op bed!

Moeder Slang is des duivels. Typisch iets voor de moderne jeugd. Sloof je je uit voor een verantwoorde maaltijd, laten ze buiten zo maar lekkere, voedselrijke hapjes liggen. Voor straf zonder eten op bed!

Als de volgende ochtend, de zon opkomt boven een van de mooiste speelplekjes, ziet de wereld er toch opeens geheel anders uit.

Marcel van der Pol (Keridwen)

maandag 6 januari 2014

Op zoek naar Mr Serendip: 8. Mr Serendip

Mr Serendip

Hij twijfelde tussen zijn onmiddellijke vrijheid en zijn nieuwsgierigheid, naar wat hij op de laptop over zijn ondervragers te weten kon komen. De buitendeur was niet op slot. Hij wierp een snelle blik op zijn omgeving. Een verlaten bedrijventerrein. Geen mens te bekennen. Scheef hangende borden toonden teksten die hij niet goed kon lezen. Heel in de verte zag hij een snelweg met druk verkeer. Het was dat hij zoveel films had gezien waarin de held ondanks alle gevaren was gebleven om de oplossing van zijn problemen (en de problemen voor wie hij de held was)  te vinden op een werkende computer die toevallig werd gevonden op zijn vlucht van gevangenschap naar bevrijding. Ook hij kon deze verleiding niet weerstaan.  Als de anderen zó dom waren geweest, dan moet hij daar toch van gebruik wel maken (Hollywood-wet)? Of was het een volstrik?
Toegang tot de laptop zelf (tot de meeste programma's en de harddisk) bleek grotendeels geblokkeerd of versleuteld, het internet daarentegen kon hij probleemloos op. Was dit misschien een test? Zou dit onderdeel zijn van een 'hoger' plan om hem in de war te brengen, uit balans te krijgen, ontvankelijk te maken voor ...? Ja, waarvoor eigenlijk? Hij negeerde vooralsnog het internet en richtte al zijn kennis en kunde op de laptop zelf. Slechts de een kopie van memorydump wist hij in handen te krijgen. Dat was echter meer dan genoeg. Met een weinig bekend programma dat hij wist te downloaden van een specifieke site op het  internet, wist hij de geredde gegevens te ontcijferen. Hij hield verbluft de adem in. Reeds sinds zijn 'ontmoeting' met Mr Nosey werd hij specifiek (zelfs met terugwerkende kracht) in de gaten gehouden. Een geavanceerd analyseprogramma had hem probleemloos uit een overweldigende berg metadata gevist. Geadviseerd was hem gedurende langere tijd te blijven volgen. Via internet. Via de telefoon. Zelfs via de snailmail, de ouderwets trage papieren post. Naast hijzelf werd ook zijn directe omgeving in de gaten gehouden. Via dezelfde kanalen. Allen kregen code triple-O (met de O van Oranje; slechts een 'treetje' verwijderd van code Rood = actieve terrorist = direct ingrijpen dan wel elimineren).

Geschrokken vluchtte hij het internet op en probeerde elk account dat hij ooit had bezeten te deleten.  Hoe subtiel hij zich ook probeerde te gedragen, uiteraard trokken zijn acties al snel de aandacht van officiële en onofficiële zijde. De officiële zijde zweeg voornamelijk, liet hem slechts merken dat hij werd gevolgd.
"Pas op!" waarschuwde hij de onofficiële zijde en gebruikte daarvoor een internetcode waarvan hij hoopte dat geen enkele officiële instant het bestaan of  de betekenis wist (al begon hij daar opeens èrg aan te twijfelen!). "<code> PAS OP! <\code>"

"Rustig maar.", kwam het antwoord (in dezelfde code) van diverse geïnteresseerde kanten. "Wij weten wel wat wij doen. Wij zijn heel slim. Wie kan er nu slimmer dan wij, Whizzkids? Wij verdedigen het vrij internetverkeer. Wij strijden voor democratie, vrijheid, gelijkheid en blijheid zowel op aarde als op het internet. Wij hebben hypermoderne en aan onze eisen aangepaste  laptops, smartphones en tablets. Wij kennen alle talen, besturingssystemen en krochten van het internet als onze broekzak. Wij weten precies wie wie in de gaten houdt. Zelf blijven wij uiteraard buiten beeld ... Altijd!"

"Dát nou", reageerde hij, "is pas ècht zó verschrikkelijk 2013! Wordt wakker! 2014 is al lang begonnen! Kom in actie! Doe wat!"
"2014? Wakker worden? In actie komen? Welke actie dan? Wij zijn net zo lekker bezig!"

Een adequaat antwoord was nauwelijks mogelijk dankzij een plotseling opkomende krachtige black noise.Mr Serendip verliet ongehaast internet en ging zijn eigen weg.

 --- einde ---


Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 7 Mr Terror

Mr Terror

Ze hielden hem precies drie maanden en een dag vast in deze ruimte. Zelfs voor de uitgebreide gesprekken (of "just chats, my boy" zoals zij dat zelf noemden) hoefde hij de kamer niet verlaten. Elke dag, op een onvoorspelbaar moment, werd de deur geopend en een tafel en twee stoelen naar binnen gebracht. Hij werd gesommeerd het bed te verlaten en aan tafel te gaan zitten. Op de tafel stond altijd een grote mok latte machiato, de manier waarop hij koffie het liefst dronk. Bier was er nooit. Wel kreeg hij als hij gewenste antwoorden gaf iets te eten. Meestal brood met oude kaas. Soms een warme maaltijd. De stoel aan de andere kant van de tafel bleef meestal leeg. Slechts een enkele keer als een van de gespreksgenoten in een aimabele bui was, ging deze uiterst behoedzaam zitten, alsof hij toch bang was voor onverwacht geweld van de zijde van de tegen zijn zin hier vastgehouden gast.
Ze stelden hem vragen. Ze legden hem stellingen voor en uitspraken en vroegen om reacties. Zij confronteerden hem met uitgebreide en uiterst gedetailleerde informatie over hem, over zijn vriendin, over zijn gedachten en daden en handelingen op het internet. Ze wisten àlles van hem, vanaf het moment dat hij voor het eerst de computer in die kamer met de blauwachtige gloed was gaan zitten (eerlijk gezegd eigenlijk ook al vanaf het moment dat hij werd geconcipieerd, maar hoe ze dat nu weer wisten?) Ze konden zelfs tot in de kleinste details beschrijven hoe zij de Kamasutra in praktijk hadden proberen te brengen. Ondanks het feit dat hij zo lang mogelijk probeerde te zwijgen en niets nieuws meer probeerde prijs te geven, ontwikkelde hij toch een heimelijke, diepe bewondering voor zijn gesprekspartners. In zijn ogen waren dit gewèldige detectives, speurders van formáat, méesterspionnen ... totdat het langzaam maar onontkoombaar tot hem door begon te dringen dat alles wat ze van hem wisten hij zelf op internet had gedeeld - weliswaar soms experimenteel,  afgeschermd en versleuteld, maar toch gedeeld.

Na tweeëneenhalve maand kwam het hoge woord eruit: terrorismeverdachte. Hoewel hij het woord absoluut niet kon plaatsen - je kon achter een laptop toch moeilijk jezelf als bom tot ontploffing brengen? - herkende hij de woorden en de begrippen die zijn gesprekspartner gebruikte en die hij als experiment over het internet had gevolgd. Het land waar zijn (ex-) vriendin vandaan kwam kreeg opeens een diepere betekenis. Evenals de woorden "democratie", "vrede", "handel" en "achtertuin". Het was volgens de ander heel goed mogelijk om vanachter een laptop een revolutie aan te sturen. Dat was precies waarvan ze hem van verdachten. Veel meer nog. Duisterder. Gewelddadiger. Voor alles hadden ze bewijs, ontleend aan zijn internetgedrag. Hij hoefde alleen nog maar te bekennen. Dat zou de zaak een stuk eenvoudiger maken en versnellen. Toen hij betoogde dat zijn internetavonturen slechts waren begonnen met een zoektocht naar de geheimen achter het begrip "Kundalini" om zijn liefdesleven nieuw leven in te blazen, werd hij allerminst geloofd.

Op de eerste dag van maart (tenminste hij vermoedde dat het die datum was; zonder internet wist je het nooit) bleken opeens zijn bewakers en ondervragers verdwenen. Uiteraard had hij dat in het begin niet door. Hij bleef uiterlijk uiterst kalm op bed liggen wachten op naderende voetstappen en een 'klik'. Hij kreeg steeds meer honger, maar weigerde toe te geven aan het onvoorspelbare patroon van de angst, dat zij naar alle waarschijnlijkheid op hem aan het uitproberen waren.
Pas toen zijn maag pijn begon te doen door gebrek aan voedzame inhoud stond hij op en begon te roepen, te bonken en met de deurklink te rammelen. De deur bleek open, de gang erachter leeg. In een zijkamertje vond hij de stapeltje vuile, lege pizzadozen, matras, een stoel, een tafel en een uiterst moderne maar totaal vergeten laptop. Een terloopse tik op de spatiebalk bracht het scherm tot zijn verbazing tot leven. Zo dom zouden ze toch niet zijn?

wordt vervolgd .... Mr Serendip

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 6 Mr Spook

Mr Spook

Ze kwamen voor hem diep in de Oudejaarsnacht, of zo je wilt vroeg op Nieuwjaarsdag. Vanaf het moment dat de wereld om heen losbarstte in de chaos van de vuurwerkvreugde, probeerde hij de gehele wereld buiten de sluiten.  Ogen ... dicht. Oren ... niet luisteren! Reuk ... afgesloten? ... Smaak ... wat is dat?  Gevoel .... eh ...
Ze namen niet eens de moeite hun komst aan te kondigen. Probleemloos passeerden ze gesloten voordeur. Werkkamer, woonkamer en badkamer werden direct gewapend verzekerd. Bleef alleen de slaapkamer over. Plus de man op bed. Het brokje ellende dat diep onder de dekens weg probeerde te kruipen. Lichtelijk verbaasd over wanhopige toestand waarin ze de verdachte aantroffen werd hij efficiënt en zonder enige substantiële weerstand  opgepakt, ingerekend en afgevoerd.

Hij sloeg zijn ogen op. Het plafond boven hem was smetteloos wit, slechts onderbroken door een grote onregelmatige scheur, die echter langzaam verdween terwijl de lichtinval door het enige raam verschoof. Hij was er absoluut van overtuigd dat de vorm van de scheur een betekenis had. Een of andere entiteit probeerde hem iets héél belangrijks te vertellen. Hij wilde dat hij de boodschap begreep, of in ieder geval zou kunnen begínnen te ontrafelen. Als hij maar goed genoeg zijn best deed. De werkelijkheid was immers altijd te begrijpen? Een druk op de knop en elke vraag transformeerde in het bijbehorende antwoord. Was er een computer in deze ruimte? Een internetverbinding? Hij wilde eigenlijk hier helemaal niet zijn. Hij wilde weg! Australië? Nieuw Zeeland? De Salomonseilanden? Elk oord, waar hij werkelijk vrij kon zijn, was goed. Doen en laten wat hij wilde ... het paradijs. Zelfs Bermuda was beter dan het hier-en-nu!
Buiten de kamer klonken naderende voetstappen gevolgd door een ingehouden metalen 'klik'. Hij sloot zijn ogen. Hij was er absoluut zeker van, dat hij nooit meer vrij zou zijn.

wordt vervolgd .... Mr Terror


Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 5 Mr Home Alone

Mr Home Alone

Tweedekerstdag begon met een kater. Elke keer als hij bewoog kwam een aantal lege flessen hoorbaar met elkaar in contact. Dat geluid alleen al leek te exploderen in zijn hoofd. Hij opende voorzichtig de ogen, maar het licht sneed tot diep in zijn hersenen. Hij probeerde om hulp te roepen. Geen vrouwenstem reageerde. Met een hand voor ogen en de ander hoog in zijn nek gedrukt sleepte hij zich naar de badkamer en liet zich in het bad zakken. Hij liet het koude water net zo lang stromen totdat hij in staat was tot het construeren van een coherente gedachte. Naakt en nat liep hij de slaapkamer weer in. Het bed was leeg. Waar meestal zijn vriendin lag, lagen nu enkel lege bierflessen. De dekens waren op zijn kant verzameld en nu aan het voeteneind op een hoop getrapt. Voor de rest zag de kamer er ordentelijk uit, keurig zelfs. Langzaam drong het tot hem door dat de kamer er misschien ietwat te netjes, te opgeruimd uit zag. Hij draaide zich met een ruk om naar de woonkamer en bezuurde dat meteen. Een deurpost bood steun tot de duizeling weer was verdwenen. Ook de woonkamer zag er opgeruimd uit en ... enigszins kaal. Vage vermoedens over trouweloze vrouwen welden in hem op.  Hij strompelde gehaast naar de toiletpot om overtollige bierrestanten weer kwijt te raken. Daarna liet hij zich achterover op bed vallen. Hij had nu geen tijd en geen energie om over wat ook maar na te denken. Eerst die dekselse kater kwijtraken. Hij sloot de ogen en kreunde omstandig. Wat was er misgegaan, dat hij enerzijds een topprestatie had geleverd, gelijkwaardig aan wat je van een olympische medaillewinnaar mocht verwachten, en dat hem terecht euforische gevoelens had opgeleverd en anderzijds dat hij zich als een in de steek gelaten hond voelde, of als een zwerver in de vrieskou onder een brug, in elkaar gedoken onder een ontoereikende hoeveelheid kranten? Hier moest eerst maar eens rustig een nacht (of een dag) over geslapen worden.

In de dagen na kerst lukte het hem niet om te wennen aan het idee dat hij het appartement nu voor zich alleen had. Aan de binnenkant van de buitendeur was met een punaise een kerstkaart opgehangen. Van haar voor hem. "Merry Xmas and Happy New Year ... Wherever you are!" Verder niets. Op de telefoon geen enkele voicemail, alleen een vervelend bijgeluidje dat hem niet eerder was opgevallen. Hij controleerde zijn verschillende mailaccounts, de social sites waar zij beiden een account hadden, relevante chatsites, allerlei internetfora en -platformen, kortom alle mogelijkheden die maar iets zouden kunnen onthullen waaróm ze had gedaan wát ze had gedaan ... weggaan ... hem verlaten ... in de steek laten ... in rook opgaan ...

Op de dag voor Oudejaarsdag besloot hij tot in het volgende jaar op bed te blijven liggen. Met geen vinger zou hij een computer aanraken. Hij zou niet bellen. Hij zou het appartement niet verlaten. Niets zou hij doen. Niemand wilde hij spreken. Hij zou helemaal niets ... totdat de aarde weer op zijn normale wijze haar baan om de zon zou beschrijven. Sic! En q.e.d.! Of zoiets ...

wordt vervolgd ... Mr Spook

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 4. Mr Framing

Mr Framing

Toen hij wakker werd, was hij klaar voor een volgende stap in de ontwikkeling van hemzelf en die van internet. Zachtjes zonder zijn vriendin wakker te maken, kroop hij het bed uit. In het donker pakte hij zijn laptop van het nachtkastje en sloop hij naar zijn werkkamer. Internet betekende vrijheid, om te doen en te laten wat je wilde, om te pretenderen wie je maar wilde zijn, om je fantasie te vrije teugels te laten. Alle zintuigen kon je op internet aan bod laten komen. Niets was verboden alles mocht. Welkom in de wereld 2.0 en alweer op weg naar 3.0!
Hij aarzelde waar te beginnen. Wat zou zijn eerste stap zijn? Àls je eenmaal was begonnen, ging het allemaal vanzelf. Associaties te over. Je moest echter wel èrgens beginnen: een woord, een begrip, een afbeelding? Hij startte een flitsende zoekmachine op en staarde naar het scherm: veel wit, een smalle bovenbalk met mogelijkheden. In het midden een langgerekt rechthoek, waarin een cursor pulserend wachtte op zijn startopdracht. Drie eindeloos lange minuten verstreken. Toen begon het scherm te reageren. Onder de cursor, buiten de rechthoek, verschenen trefwoorden, suggesties en webadressen. Hé, daar zag hij diverse malen het woord "Devadasi" staan. Dat kende hij, dat had te maken met "Kundalini".  Zijn vroegere zoektochten op internet! Hij scrollde langs de lange rij webadressen en begroette ze als oude bekenden. Geweldig toch, als internet zich zover heeft kunnen ontwikkelen dat het voor jou interessante links ophoest, zelfs nog voordat je er naar hebt gevraagd!? Hij grinnikte zachtjes. De cursor had nu lang genoeg gewacht. Hij tikte zijn eerste trefwoord in om te zien hoe de zoekmachine zou reageren.

"Barcelona" ....  Informatie over voetbal verscheen. Vrijwel niets over de stad in Spanje (pas op pagina 5). Goed zo! Tenslotte was hij een voetbalfan en had nog nooit iets over een Spaanse vakantie opgezocht. Hij moest er zelfs niet aan denken!
Wacht eens even... "Vakantie"? Ach ... dus dáár had zijn vriendin belangstelling voor. In ieder geval beter dan Spanje.
"Nieuwe auto". Het ideale merk. Weliswaar onbetaalbaar, maar wel mooi en heerlijk om van te dromen.
"Verzekering". Akkoord....! Direct toegang tot de maatschappij waar ze de meeste van hun verzekeringen hadden ondergebracht.
"Bank". Idem dito!
"Boeken".  Was verwacht!
"Bier". Lekkerste merk. Ach ... Dat was goed om te weten ... aanbiedingen in de buurt ... vanaf morgen.
"Muziek". Direct bestellen!
"Dating". Verontrustend! Direct doorklikken?
"Social Media". Dè hyper-populaire sites waarop iedereen alles met elkaar deelde en waarop hij uiteraard zeer actieve accounts had (zijn vriendin trouwens ook). Je hoefde alleen nog maar jóuw persoonlijke wachtwoord in te vullen, al werd er reeds een adequate suggestie gedaan ...
"Nieuws". Nu werd het echt interessant. Diverse nieuwssites gleden over het scherm. Verschillende berichten en filmpjes popten up. To the point! Allemaal.

Hij begon er lol in te krijgen. Hij combineerde trefwoorden en afbeeldingen. Hij associeerde op de uitkomsten. Hij passeerde allerlei informatie-, chat- en discussiesites, van 1.0 tot 3.0. Hij probeerde te raden wat de internetreacties zouden zijn op elke volgende actie van hem. 73,8% nauwkeurig!
Beter gezegd: 81,9% als hij het bij bekende onderwerpen hield, onderwerpen waarvan hij wist, dat hij er op internet vaker mee te maken had gehad, hetzij in opdracht van anderen, hetzij uit eigen nieuwsgierigheid. Hij probeerde nieuwe onderwerpen, leuke onderwerpen, prikkelende onderwerpen, duistere onderwerpen, verboden onderwerpen ... Het percentage juiste inschattingen over wat de respons van het internet zou zijn kelderde dramatisch naar zo'n 9%. Hij bleef wat langer rondhangen bij nieuwe woorden en op pas ontdekte sites ... et voilà ...  met een behoorlijke snelheid schoot zijn de nauwkeurigheid van zijn inschattingen omhoog. Yes!
Uitgeput bleef hij uiteindelijk steken bij een nauwkeurigheidswaarde van 73,8% procent. Niet gek voor een systeem dat nog maar een luttel aantal jaren een zelflerend vermogen had gekregen.
Hij besloot te onderzoeken of hij de nauwkeurigheidswaarde op kon schroeven tot boven de 82%. Dan zou je immers kunnen zeggen, dat internet grofweg sneller met antwoorden kon komen dan jij ze kon bedenken. Helemaal zelf zoeken vond hij inmiddels zó 2008!

Op een stormachtige eerstekerstdag wist hij zelfs de bijna mythische 90%-barrière te doorbreken.
Hij sloot die dag af met een percentage van 90,2. Hoe mooi kan het zijn! Moe maar voldaan (en ietwat aangeschoten door al het zware bier dat surfen op het internet zoveel soepeler maakte) gleed hij onderuit en liet zich uitgebreid door zijn vriendin masseren. Met zachte stem gaf hij gedetailleerde instructies (zojuist geleerd) hoe zijn heftig protesterende spieren van kramp of rsi te verlossen, terwijl hij steeds op het juiste moment naar de optimale houding schakelde. Voordat hij in zijn welverdiende slaap kon wegzakken, hoorde hij haar nog iets nadrukkelijks zeggen, maar de inhoud drong niet meer tot hem door. Bovendien sprak ze in haar moederstaal, iets wat ze jaren niet meer in zijn nabijheid had gedaan. Hij sliep.

wordt vervolgd ... Mr Home Alone

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 3. Mr Nosey

Mr Nosey

Maandagochtend, van negen tot twaalf uur, had hij de computer voor zichzelf. Om veertien over negen had nog steeds niemand zijn hulp ingeroepen. Om kwart over negen (negen uur zestien minuten en achtenveertig seconden om precies te zijn) maakte een zekere Mr Nosey zijn virtuele aanwezigheid wereldkundig. Het beeldscherm flikkerde een paar keer zacht en schakelde moeiteloos een aantal keren over tussen diverse internetbrowsers om tenslotte tot rust te komen op een leeg scherm: alleen boven een rij handige pictogrammen, daaronder een url-balk inclusief voorkeursites, een nuttig pulldownmenu en onderaan de mogelijkheid een virtueel toetsenbord op te roepen. Een knipperende cursor nodigde hem onvermoeibaar uit tot actie.

De vraag was alleen: welke oproep tot welke actie? Green vraag, geen verzoek, geen noodkreet. Alleen dat lege scherm, die knipperende cursor. Opeens was hij zijn gevoel voor zinvolheid kwijt. Als iedereen zichzelf kon redden (grotendeels althans; hij kon zich niet voorstellen dat niemand zijn hulp meer zou inroepen zodra er iets achter scherm gebeurde dat je niet verwacht en helemaal niet gewenst had), welke toegevoegde waarde bleef er dan nog voor hem over?

Hij steunde zijn hoofd in beide handen en staarde naar het scherm. Wit schakelde een fractie van een seconde op zwart. Zijn spieren in nek en hals verstrakten. De cursor knipperde onverdroten voort. Gespannen wachtte hij op een herhaling. Ja, daar kwam het. Wit ... Zwart ... Wit ... Wel achthonderd milliseconden deze keer, schatte hij. Stroomvoorziening in orde? Stekker in het stopcontact? Alle connecties ingeplugd? Internet actief en verbonden? Daar! Daar was het weer! Wit ... Zwart ... Wit ... Weer zwart... Wit ... Nogmaals zwart ... Wit ... Elke keer langer... Ongeduldiger leek het wel. Alsof iets of iemand hem steeds nadrukkelijker een vette knipoog gaf. Kom eens in beweging, jij! We hebben niet de gehele dag de tijd. Om twaalf uur is je vriendin weer aan de beurt. Het werk komt niet vanzelf klaar!

Welk werk? Waarom moest eigenlijk computeractiviteit een primaire nut en zin hebben? Waarom moest altijd weer eerst de vraag worden gesteld voordat er door computer- of  internet-antwoord kon worden gegeven? Waarom moest je internet enkel als middel tot een zinvol doel zien? Een virtueel bestaansrecht dat geworteld is in de vraag van mens en maatschappij? Kan internetten niet ook een doel op zich zijn? Surfen, browsen, spelen, zoeken, je zelf verrassen, altijd nieuwsgierig zijn en blijven, ontdekken, opnieuw ontdekken, vinden van nearlings en serendipiteiten, toch verder zoeken, tot het internetten per se zijn nut en doel heeft bewezen?

Hij knipoogde vriendelijk naar het beeldscherm en toetste triomfantelijk het woord "Kundalini" in, niet omdat hij aanvullende kennis omtrent het begrip nodig dacht te hebben, maar omdat hij het leuk dacht te zullen vinden om vrij associërend over het internet te surfen ... en je moest toch ergens beginnen? Een forse klap op de enter-toets en daarna begon een virtuele reis, waaraan toen de meeste jong ex-digibeten nog lang niet aan toe waren (enige jaren later zou hij, ver voor de muziek uit,  het "e-woord" uitvinden evenals het begrip "lifehacking" en zo een verbinding tussen het individuele aangename een het maatschappelijk nuttige opnieuw zinvol en aanvaarbaar maken).

Nu echter op deze dag, rond twaalf uur, moest zijn vriendin, helemaal zoals ze reeds volledig had verwacht, hem bijna achter zijn computer vandaan sléuren! Afspraak wàs echter afspraak! Zij had ook wel wat uit te zoeken op het internet! Waar dacht hij helemaal mee bezig te zijn!? Alsof drie uren achtereen niet voldoende waren ... Was hij soms stiekem aan het chatten? En met wie dan wel? Waarover? Ruw opgeschrikt uit zijn zwerftocht keek hij zijn vriendin verwilderd aan. Chatten? Stiekem gedoe? Hoe vat je een oneindig virtueel avontuur in een paar welgekozen woorden samen?
"Nee!", zei hij. "No!" zei hij, nog helemaal vol van in het internet-steenkoolengels van de afgelopen uren. "No! Just had a talk and a walk with Mr Nosey!".

In de internet-uren die hem sinds die dag, in goed overleg, waren toegewezen, ging hij steeds vaker en uitgebreider op stap met Mr Nosey. "Kundalini" bleek daarbij in beginsel een intrigerend startwoord. Na de vondst van allerlei wijsheden uit Oost en West, die elkaar op het eerste gezicht aanvulden en ondersteunden, maar vervolgens elkaar toch fundamenteel meenden te moeten bestrijden,  wees Mr Nosey hem door naar een ontelbaar aantal meer fysiek georiënteerde sites. Inspirerend, vond hij die. Stimulerend. Fantasie aanwakkerend. Aanzettend tot experimenteren. Vervlakkend na de drieduizendzevenhonderdvierentachtigste variatie op hetzelfde of op z'n minst vergelijkbare thema. Vervolgens liet hij zich enkel nog bij hoge nood verleiden tot een kort bezoek. 

Nu aan zijn kortetermijnbehoefte was voldaan, ging de virtuele internetwereld pas echt voor hem leven. Hij visualiseerde het internet ook als een reële fysiek wereld, waarin je volledig vrij kon ronddwalen, eindeloos kon zwerven tot je ooit het einde van de wereld had gevonden, of in ieder geval zover rond had getrokken dat je weer op je beginpunt was beland. De internetwereld bleek vele malen groter dan de echte wereld. Hoeveel landen had je? 190? 192? Daarentegen hoeveel websites? Even Mr Nosey knows/doesn't know, isnt it? In ieder geval genoeg mogelijkheden om collega's, navolgers, beginnelingen en routiniers op de meest gekke plekken tegen te komen. Hier een virtuele High Five, daar een virtuele Low Five, een korte uitwisseling van vragen en antwoorden, een inhoudsloze chat, doorverwijzingen, bedreigingen, tips, liefdesverklaringen, verwoorde onderbuikgevoelens die je normaliter niet eens aan een schutting zou durven bekennen, hij kwam ze allemaal tegen. Toen internet mainstream was geworden en alles virtueel vindbaar werd wat gezocht kon worden, nam Mr Nosey afscheid met eenmalig drie lange knipogen. Wit ... Zwart ...  Wit ... Zwart ...   Wit ... Zwart ... Wit ... En dat vond hij zó 2001!

wordt vervolgd  ...  Mr Framing

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Op zoek naar Mr Serendip: 2. Mr WizzKid

Mr Wizzkid

Hij loopt door een lange gang. Op een na zijn alle deuren gesloten. Het kan hem niets schelen. Hij is ook niet nieuwsgierig. Dit is de eerste dag na het afronden van zijn studie. Waarom zou je belangstelling hebben voor een paar afgesloten deuren, als de wereld voor hem open ligt, klaar om te worden veroverd? Met een brede grijns haast hij zich naar de uitgang, die normaliter alleen bedoeld is voor noodsituaties. Deze dag is de laatste dag van zijn aanwezigheid hier en de eerste dag van de rest van zijn leven; als dàt geen valide "noodsituatie" is!? Hij passeert de halfopen deur. Een blauwige gloed verlicht de kamer. Een zacht gebrom treft zijn oor. De verovering van de wereld wordt even geparkeerd. Hij duwt de deur open en loopt naar binnen.

Dit was de eerste keer dat hij een computer zag, beter gezegd een beeldscherm, dat de zichtbare verbinding vormde tussen het computerbrein elders in het gebouw (om precies te zijn enkele meters onder zijn voeten) en een nieuwsgierige buitenwereld. Onder het beeldscherm was een toetsenbord zichtbaar, ernaast een zwarte doos die je ponskaarten kon voeren. Wat hij zich later vooral zou herinneren waren de pulserend witte letters, die als de aftiteling van een film in een oneindige  reeks over het scherm zouden glijden, zonder ook maar een enkele betekenis bloot te geven. Met open mond bleef hij staan staren. De wereld was vergeten. Hij was verkocht.

Als een van de eerste vrijwilligers, dus zonder dat beroep of studie hem daartoe dwong, nam hij plaats achter een computer en wist direct dat hij zijn plek had gevonden. Nu ging er echt een wereld voor hem open. Algol was de eerste niet-menselijke taal, die hij leerde, en die voor hem de geheimen op het beeldscherm ontsluierde. Hij ontdekte dat je op allerlei manieren met computers kon communiceren: draai- en drukknoppen, schuiven en schakelaars, ponsbanden en ponskaarten, toetsenborden en muizen. Jij stelde een vraag, de computer gaf antwoord. Vooral de kwaliteit van de vraag bepaalde de kwaliteit van het antwoord.

Na Algol volgden vele andere talen (vooral Fortran bracht hem veel plezier en kennis), totdat hij ontdekte dat je dergelijke machinetalen zonder meer kon overstijgen. Laat het programmeren maar over aan de nerds!  Je kon in plaats van ingewikkelde commando's net zo goed pictogrammen aan-'klikken', die dezelfde of vergelijkbare opdrachten voor je uitvoerden. Sterker nog, je gebruikte gewoon je eigen mensentaal om vragen te stellen. Per omgaande kreeg je heldere antwoorden. Vooral toen er internet ontstond en grofweg alle computers en in de wereld met elkaar waren verbonden. Akkoord, er waren nog wel wat onduidelijkheden qua semantiek, communicatie, cultuur en betekenis. Een kniesoor die daar op lette! Onduidelijkheden betekenden dat er gewoon nog genoeg was te ontdekken - door mensen zoals hìj welteverstaan! Hij voelde zich een pionier, een ontdekker, een veroveraar.

Ze begonnen hem Mr Nerd te noemen, de mensen op het werk. Ze hadden de weg naar zijn kamer heel snel gevonden om al hun computer gerelateerde problemen door hem op te laten lossen. Hij hielp ze graag, al had hij liever gehad dat ze hem Mr Wizzkid hadden genoemd. Dat klonk hem veel sympathieker in de oren. Bovendien deed het meer recht aan wie hij was en wat hij kon. Toen ook zijn sociale omgeving in de ruimste betekenis van het woord hem op de onverwachtste momenten begon te benaderen voor raad en ondersteuning, had hij Mr Nerd reeds tot geuzennaam verheven. De mensen om hem heen noemde hij vertederd Digibeten. Hij vond hen zó 1981

Hij koesterde zich in de warmte van de aandacht van velen. Hij voelde zich zinvol en nuttig en superieur. Als klap op de vuurpijl bloeide uit een e-date met een buitenlandse raadzoekster een ware romance. Nu voelde hij zich ook nog geliefd. Via internet bleek het voor een Mr Nerd betrekkelijk eenvoudig een uitreisvisum, een inreisvisum plus een verblijfsvergunning te regelen.
Je zou kunnen zeggen, dat hij toetertijd, direct na zijn studie, de kans om de wereld te verkennen had laten lopen, maar inmiddels had de wereld in al haar verscheidenheid zich op een presenteerblaadje aan hèm aangeboden. Wat wilde je nog meer? Hij voelde zich gelukkig.

Op de eerste maandagochtend van de vakantie, zo rond kwart over negen, na een betrekkelijk rustig weekend, melde echter een zekere Mr Nosey zich. Hij herkende de ander aanvankelijk helemaal niet. Hij zat gewoon nog na te denken over waarom het afgelopen weekeinde zo rustig was geweest. Gewoonlijk kreeg hij nauwelijks de tijd om vrijdagsavonds thuis te komen, zich te ontspannen met een goed glas bier en de liefde met zijn vriendin te delen, voordat de eerste Digibeet zich meldde. Dat ging dan vervolgens het hele weekeinde zo door. De onderwerpen waarover hulp werd ingeroepen liepen uiteen van computercrashes, installatieproblemen, programmauitleg, internet en social media-gebruik tot concrete zoek- en verwerkopdrachten (van het vinden woorden, begrippen, voorwerpen, aankopen en het volledig plannen en regelen van een vakantie tot het beoordelen van onbegrijpelijke foutmeldingen, spam, virussen, trojan horses en andere kwaadaardige internetbedreigers plus niet te vergeten het adviseren omtrent de vele bestrijders van dat kwaad). Afgelopen vrijdagavond was de eerste keer geweest, dat ze ongestoord twee hoofdstukken van de Kamasutra hadden af kunnen werken (uiteraard op internet gevonden, via een zoekopdracht voor een middelbarescholier over de histo-geografische betekenis van een zekere Richard Francis Burton in de Oriënt). Zelfs zijn vriendin wist nahijgend van de fysieke inspanning nauwelijks meer een vraag over de lippen te krijgen. Met een tevreden glimlach viel ze in slaap. Lichtelijk van slag dronk hij nog een laatste biertje en ging naast haar liggen, de ogen in verwondering wijdopen gesperd. Toen hij wakker werd zag hij haar achter de computer zitten, vrolijk in gevecht met toetsenbord en muis.

Bij het eerste gerucht draaide zij zich om een fluisterde ze "Kundalini" als het toverwoord dat zij op internet zocht. "Hulp nodig?", fluisterde hij terug. Ze schudde het hoofd. Haar glimlach deed hem vergeten 'wat?' en 'hoe?' te vragen. Zodra ze, klaar met surfen, in de badkamer verdween, checkte hij haar zoekhistorie op internet en wist niets meer te zeggen.

Alsof haar Kundalini-zoektocht een nieuw tijdperk had ingeluid, bleef het gehele weekeinde de telefoon stil en de mailbox leeg. Een voorzichtige check toonde aan dat alle verbindingen en systemen naar behoren werkten. Vrienden en kennissen beantwoorden vriendelijk zijn oproep, maar wezen er tegelijkertijd op subtiele wijze op, dat ze redelijk druk hadden hun eigen computer en internet te bedienen. Ja zeker, helemaal zelfstandig en dankzij hem, Mr Nerd; als hij hen niet de weg had gewezen...
Samen lazen ze dat weekeinde nog een paar boeiende hoofdstukken. Zondagavond hadden ze genoeg gelezen voor een weekeinde. Op de bank, met elk een glas wijn in de handen besloten ze een tweede computer te aan te schaffen en tot die tijd de verlangde computertijd te roosteren.


wordt vervolgd ...  Mr Nosey

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl 

Op zoek naar Mr Serendip: 1. Mr Nobody

Mr Nobody

Hij slaat zijn ogen op. Het plafond boven hem is smetteloos wit, slechts onderbroken door een grote onregelmatige scheur, die langzaam verdwijnt als de lichtinval door het raam verschuift. Hij is er absoluut van overtuigd dat de vorm van de scheur een betekenis heeft. Hij knijpt zijn ogen samen, tot zijn wimpers elkaar raken. Misschien helpt het als hij minder scherp kijkt. De contouren van een land? Een doel, iets om naar uit te kijken! Australië misschien? Kun je verder weg? Zou het land ook Nieuw Zeeland kunnen zijn, of zelfs de Salomonseilanden, of nog beter Bermuda? Hij beweegt traag zijn hoofd: een nieuw perspectief. De verborgen betekenis wil zich kenbaar maken! Als hij maar logisch kon nadenken, alle vooroordelen overboord gooien. Als hij zich volledig leeg zou kunnen maken: even geen gedachten, geen gevoelens meer, geen enkele afleiding van waar het wezenlijk in het hier-en-nu om gaat. De scheur heeft reeds vrijwel elke herkenbare vorm verloren, voordat hij de betekenis heeft kunnen doorgronden.  Buiten de kamer klinken voetstappen gevolgd door een ingehouden metalen 'klik'. Hij sluit zijn ogen.

Wordt vervolgd ... Mr WizzKid


Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl